با عرض سلام و تشکر از استادان گرامی. من تقریبا 7 ماه پیش وارد رابطه ای شدم که هدفش ازدواجه. پسری که باهاش در ارتباط هستم از نظری اخلاقی برای یک دختر خیلی ایده آله. همیشه سعی داره از نظر احساس و توجه کمبودی احساس نکنم، بهم احترام میذاره، صداقت داره، متعهده، از اینکه دیگران متوجه بشن با دختری در ارتباطه واهمه ای نداره و هیچ وقت احساس نکردم که بخواد من رو از بقیه مخفی کنه و ... از همون اول به من گفت که از رابطه بی هدف خوشش نمیاد و من رو برای ازدواج میخواد. من هم دختری هستم که رابطه های بی هدف رو قبول ندارم. عاشقش نبودم ولی ازش بدم هم نمی اومد. از نظر شرایطی هم مورد قبول من هست. مثل خودم دانشجوی فوق لیسانسه، رشته درسی مون مرتبطه، هر دو توی دانشگاه های خوب تهران مشغول به تحصیلیم و هر دو علاقه مندیم که تهران بمونیم. مشخصه که علاقه زیادی بهم داره. موضوع رو هم با مادرش مطرح کرده. با وجود اینکه دانشجو هستش سر کار میره تا زودتر شرایطش رو اماده کنه برای خواستگاری. و قراره تا چند ماه دیگه پیش قدم بشه. از نظر ظاهری هم بگم که قدش همون جوره که من میخواستم، زشت نیست ولی بعضی وقتها فکر میکنم ظاهرش اونی نیست که من میخواستم و خیلی جذاب نیست برام. البته من یک مقداری زیادی ظاهر برام مهمه و بعضی وقتها احساس میکنم زیادی دارم حساسیت به خرج میدم. در کل میخواستم بدونید که من دختر حساسی هستم و به همه چی سخت میگیرم. احساس میکنم شخصیت ایده آل گرا و کمال گرایی دارم. از طرفی نمیشه منکر این قضیه شد که هیچ کس از همه جهات کامل نیست. حالا بعد از این مدت من بهش وابسته شدم و دلم میخواد ازدواج باهاش سر بگیره. ولی مشکلم اینجاست که بعضی وقتها حس میکنم خیلی دوستش دارم، بعضی وقتها حس میکنم دوستش ندارم و فقط به خاطر خوبی هاشه که میخوام باهاش ازدواج کنم! از طرفی خیلی از زوج ها رو میبینم که همدیگه رو قبل از ازدواج دوست نداشتن و زندگیشون موفق بوده. در ضمن احساس میکنم توی زندگی اگه علاقه پسر بیشتر باشه، بهتره. الان توی دو راهی گیر کردم. تموم شدن رابطه اصلا برام خوشایند نیست، اما از طرفی هم بعضی وقتها این فکر به سرم میاد که شاید در اینده کسی رو پیدا کنم که تمایلم بهش بیشتر باشه و عاشقش باشم. از یه طرف دیگه میگم چه فایده اگه کسی پیدا بشه که عاشقش باشم اما رفتارش به خوبی ایشون نباشه؟ میشه لطفا راهنماییم کنین؟