با سلام و احترام خدمت شما همراه گرامی سایت راسخون.
از همراهی با اطرافیان و حضور در جمع هراس دارید و دلیل ان را دوره سنی یا پدر خود عنوان کردید. تاثیر پدرتان در مشکلی که اشاره کردید، نیازمند توضیح است و لذا از ان عبور میکنیم. اما تاثیر دوره سنی، میتواند تا حدی قابل پذیرش باشد. دوران نوجوانی دوران بی ثباتی نامیده میشود.‌ نوجوان صبح در یک اندیشه است و موافق چیزی و عصرگاه، تغییر نظر میدهد و از امر دیگری جانبداری میکند. اما به نظر میرسد مشکل شما در ترس از اشتباه کردن و تایید نشدن توسط افراد باشد. ابتدا حس رقابت جوبی یا توجه به همسالان و همراهی با انها شما را به سوی انان میکشد اما سپس زمانی که در خلوت خود به مسئله نگاه میکنید، عدم اعتماد به نفس سبب میشود که نگران نتیجه و دیدگاه اطرافیان شوید و به این فکر کنید که اگر اشتباه کنم‌ چه میشود؟ اگر دوستم بهتر از من عمل کند چه خواهد شد؟ و.‌..
و مجموع اینها - که به طور ناخوداگاه اتفاق می افتد- سبب تغییر نظر شما و اجتناب از انجام‌ کار و شرکت در گروه با همان مسئولیت پذیری می گردد. پیشنهاد میکنم، ضعف خود را بپذیرید اما توانمندی های خود را نیز ببینید. به خود حق اشتباه کردن بدهید و ارزش خود را بخاطر امکان اشتباه کردن، پایین نبینید‌. سپس جرات مندانه به سوی انچه از ان‌ میترسید بروید و با تلاش خود ان را دنبال نمایید. در این مسیر نیز فقط بر تلاش توجه کنید نه نتیجه. همانطور که در صریح ایه قران امده، (الانسان الا ما سعی) وظیفه ادمی فقط تلاش و کوشش است و امتیازش نیز بر اساس همین امر واقع شده نه نتیجه ای که به ان میرسد. کتابهای خودیار اعتماد به نفس و عزت نفس را نیز مطالعه کنید و تمرین های ان را هم انجام دهید. اینگونه زودتر بر ترس خود فائق خواهید امد.
در پناه حق و عاقبت بخیر باشید.