سلام همراه گرامی؛ سپاس از اعتماد شما به راسخون، امیدوارم این پاسخ راهگشای شما باشد.
مادر عزیز در واقع بچه ها یک احساس مالکیت خاصی روی متعلقات خودشان دارند و حتی تا ۴الی ۵ سالگی معنی شریک شدن را به سختی درک می کنند و این احساس مالکیت طبیعی است. اگر این احساس او از طرف دیگران به رسمیت گرفته نشود به این معنی است که: من حقی ندارم و به مرزهای من اهمیتی داده نمی شود" این گونه در بزرگسالی ممکن خیلی راحت در جایی که باید محق باشد، پا پس بکشد و مورد زورگویی قرار گیرد. هیچ وقت بچه نوپا را مجبور به پس دادن اسباب بازی اش به بچه دیگر نکنید. قبل از حضور بچه مهمان با فرزندتان در این باره صحبت کنید که کدام اسباب بازیها را خیلی دوست دارد و نمی خواهد به کسی بدهد؟ آنها را در کمد بگذارید و ان اسباب بازیهایی که زیاد روی آنها حساس نیست را دم دست بگذارید تا بچه های مهمان هم بتوانند با آنها بازی کنند. مهم است که خود شما الگوی مناسبی برای فرزندتان باشید و هر از گاهی سهیم شدن با دیگران را نشانش بدهید تا شاهد این رفتار شما باشد و مفهوم مشارکت را یاد بگیرد. مساله شراکت را با مفهوم مالکیت به او یاد دهید" این لباس منه، این لباس تو. این کیف مال منه، این اسباب بازی برای تو. بچه ها خیلی از هم تقلید می کنند. وقتی یک بچه به اسباب بازی یی علاقه نشان میدهد انها هم سمت ان اسباب بازی می روند و سر تصاحبش با هم دعوا می کنند. در اینطور موارد بهتر است شما وارد عمل شوید و ان بازی را تبدیل به یک فعالیت گروهی کنید. مثلا دو نفرشان یک توپ را می خواهند. شما بگویید بیاید سه تایی بشیم و توپ رو قِل بدیم سمت هم، بعد از مدتی یکی از بچه ها توجهش را از روی توپ برمیدارد و میرود سمت کار دیگری. هیچ وقت اجازه ندهید کارشان به کتک کاری برسد. در صحنه مداخله کنید و انها را از هم جدا کنید و اگر فرزند شما اهل قاپیدن یا هل دادن است باید نزدیکش بشینید و حواستان به او باشد و اگر قشقرق به پا کرد خونسردی خودتان را حفظ کنید و قاطعانه با او برخورد کنید و اجازه آسیب زدن به دیگری را به او ندهید. مثلا بگویید برای این کاری که کردی به فلانی یه عذر خواهی بدهکار هستی. البته این مورد آخر در مورد بچه های سه سال به بالا صادق است که کلام در آنها شکل گرفته و معنی یک سری اتفاقات را بهتر درک می کنند.
عالی باشید.