با سلام و تشکر از سیده نرجس رضایی بابت پیگیری هاتون از اینکه با دقت کامل سطر به سطر پیامم رو خوندین از شما خیلی ممنونم و این امر منو بیشتر ترغیب میکنه با جزئیات بیشتری مشکلم رو مطرح کنم که انشالله با کمک شما حتی اگه خیلی کم ولی رابطمون بهتر شه... نحوه آشنایی ما از طریق یه واسطه بود. خانواده ها آشنا شدن و همه چی سر گرفت. از دوست داشتنمون در این حد بگم که یه روزی آشناها و فامیل میگفتن خوش بحالتون چقدر زندگی تون قشنگه چقدر با هم رفیقید (زنهای فامیل بعد اینکه از خونه ما میرفتن با شوهرشون دعوا میکردن که چرا مثل فلانی با خانمت رفتار نمیکنی یا برعکس اونقدر بهم می رسید و حتی الان هم میرسه که همه حرصشون میگرفت در یه کلام. جونمون رو برا هم میدادیم... اینکه میگم قدردان نیست یعنی بهترین عادتها با ارزش ترین چیزای زندگیمون رو بی ارزش میدونه. توی همین سن کم خدا رو شکر چیزایی که برای یه زندگی آروم لازمه فراهمه... اما خدا نکنه یه اخلاق بد یه حرف تلخ بشنوه همه چیز رو خراب میکنه با حرفاش. جشنهایی که ما برای هم میگیریم مراسم هامون همیشه تکه. همین چند وقت پیش تولد خانمم بود کادو و مهمونی و هزار و یه سوپرایز دیگه داشت که همه مهمونا انگشت به دهن مونده بودن. اینا اصلا برا من مهم نیست چون وطیفمه. خودم با انجام دادنشون حالم خوب میشه. مشکل اینجاست که نباید وقتی بحثی داشتیم بی ارزش خطاب بشن. دل آدم میشکنه وقتی با هزار ذوق یه کاری رو انجام بدی و در آخر هیچی به هیچی. در مورد کنترل خشم گفتین .. اوایل خیلی بد عصبی میشدم داد و بیداد اما رفته رفته با صحبت هایی که کردیم قرار بود وقت ناراحتی من هیچی نگم که بدتر نشه همه چی. برم بیرون هوایی بخورم برگردم یا خودمو مشغول کاری کنم. اوضاع بهتر شد حرف بزنیم. این کار از طرف من انجام شده همیشه اما از طرف مقابل که قرار بود با آرامش حرف بزنیم فقط در حد به حرف موند. الانم ناراحت بشم دیونه شدنم درونیه. اغلب چیزی بروز نمیدم ولی اونقدر فکر خیال و حسرت روزهای خوب میاد سراغم که اشکم در میاد. و در آخر اینکه پوچ بودن بحثهای ما یعنی اینکه دلیل خاصی نداره اگه برای کسی تعریف کنی شاید باورش نشه. همین بحث آخر ما یه کتاب خونه سفارش دادیم برامون بسازن به هر دلیلی اونی نبود که توی عکس بهمون نشون دادن. ۱۰ روز بحث و دعوا و که تقصیر منه که خوب نشده. هر چی بهش گفتم خانم عزیزم اشکال نداره فدای سرت چیزیه که پیش اومده تقصیر کسی نبوده. واقعا گذاشت رفت خونه باباش. منم دلم برای این زندگی میسوزه. دوست ندارم اینقدر زود و سر یه مشت حرف الکی به باد بره تا الان چندین بار جدی بهم گفته بریم طلاق بگیریم. با اصرار و التماس من لطف کردن بیخیال شدن... ناگفته نمونه همه این اخلاقا برای وقتیه که ناراحته. خدایی وقتی باهم خوبیم اندازه ۱۰۰ نفر بهم میرسه مهربونه. موندم باید چیکار کنم؟ ممنون ازتون ببخشید خیلی طولانی شد.