سلام همراه گرامی

 نگرانی شما دباره نوجوان تان قابل درک است. اما همانطور که می دانیم نوجوانی سن بلوغ و بحران است و در عین حال سن خامی و کم تجربه گی. با توجه به سن فرزندتان و اینکه در اواسط بحران بلوغ است و پایان نوجوانی، سعی کنید تا می توانید خود را همراه نشان دهید نه مقابله گر.

در این سن، نوجوان همراهی والدین را می خواهد نه سد راه بودنشان. چرا که استقلال طلبی و غرور در این سن به اوج خود می رسد و از اینکه کنترل شوند و مدام امر و نهی به شدت بیزارند. سعی کنید بیشتر از اینکه او را چک کنید با دوستانشان و حتی خانواده آنها ارتباط بگیرید و او را به سمتی ببرید که ارتباطتان خانوادگی شود. لازم است با تک تک دوستانش دوستانه و دلسوزانه ارتباط بگیرید و بعد با بهترین گزینه که شرایط ارتباط خانوادگی وجود داشته باشد، ارتباط بگیرید. این گونه هم از وضعیت دوستانش مطلع شده اید و هم نشان داده اید همراهش هستید. 

در گام اول به یک بهانه ای، جشن کوچک و دوستانه ای مثلا بعنوان تشویق او به مناسبت کسب نمرات خوب در امتحانات، در حضور شوهرتان، دوستانش را به منزل خود دعوت کنید و پس از آن شما و همسرتان نه به حالت سین جین کردن، بلکه به عنوان آشنایی با دوستانش هم صحبت شوید. به این منظور شما و همسرتان می توانید با واژه های خاله جان یا عمو جان اهل کجا هستید یا پدرتان چه کاره است و از این قبیل سوالات سر بحث را باز کنید. باز هم تاکید می کنم نوع سوالات و برخورد شما نباید احساس عدم امنیت به فرزندتان دهد.

فعلا همین راهکار را پیش بگیرید، ببینیم در ادامه چه اتفاقی پیش خواهد آمد.

موفق باشید