سلام و عرض ادب. بنده یک دختر 32 ساله و مجرد هستم. من در خانواده‌ای بزرگ شده ام که والدینم فکر میکنند تنها نیاز بشر نیاز به خوراک، پوشاک و مسکن است. پدر و مادر و به ویژه مادر فوق العاده بی مهر و محبتی دارم. مادرم حتی از یخچال های قطب هم سرد تر و بی مهر تر است. کلام و رفتار محبت آمیز و همدلی و دلگرمی دادن در خانه ما هیچ معنایی ندارد. جالب اینجاست که مادرم همیشه میگفت و میگوید که من زن سیاستمداری نیستم که چرب زبانی کنم و قربان صدقه همسر و فرزندانم بروم اما حرف هایی که باعث رنجش خاطر میشود را به راحتی به زبان می آورد. هروقت شاهد مکالمات دوستانم با پدر و مادرشان هستم برایم سوال هست که چطور آنها با محبت صحبت کردن را بلد هستند و ما نه... عباراتی مثل "جان"، "عزیزم" و ... هیچ وقت در مکالمات ما استفاده نمیشود در عوض جملاتی مثل "دهنت رو ببند"، :تو چی میفهمی...؟"، "خودت رو مسخره گیر آوردی..." و از این دست از جملات به راحتی شنیده میشود. به شخصه اینقدر محبت و گرمی در خانه ندیدم که خودم هم به هیچ عنوان "نمیتوانم" به پدر و مادرم محبت کنم و از کلام محبت آمیز استفاده کنم. پدر و مادر من همیشه ابراز به مظلوم بودن میکنند و حس قربانی شدن دارند و حتی از مادرم شنیدم بچه های دیگران چقدر به پدر و مادرشان محبت میکنندو انها را دوست دارند ولی بچه های ما نه ... و من اطمینان دارم که از من و خواهرانم ناراضی است. اما من معتقدم مهر و محبت باید دو طرفه باشد، وقتی من همیشه در خانه احساس تنهایی میکنم، وقتی نه تنها محبتی نمیبینم، بلکه اگر در رابطه با مشکلاتی که دارم در خانه صحبت کنم مورد سرزنش یا سرکوب شدن قرار میگیرم، چون اعضای خانواده من به هیچ عنوان همدلی کردن را بلد نیستن ولی سرکوب کردن رو خیلی خوب از بر هستند. همین عدم همدلی باعث شده که اکثر اواقات از مشکلاتم هیچ صحبتی نکنم و سکوت کنم.مشکل و سوال اصلی من این است که با رنجشی که از والدین دارم واقعا نمیتوانم قلباً به آنها محبت کنم، هدفم ظلم به آنها نیست و میدانم نباید رفتاری داشته باشم که موجب رنجش آنها شود ولی توانایی محبت کردن واقعی را ندارم. آیا با این وجودخدا از من ناراضی ست؟ آیا محبت نکردن به والدین موجب عذاب اخروی برای من است؟ آیا حق ندارم از پدر و مادرم دلگیر باشم...؟