باسمه تعالی با تشکر از اینکه مشاوره راسخون را انتخاب کردید . برای جواب به سوال شما مقدمه ای لازم است : ابتدا اینکه عالم لایتناهی است . در اصل هر مخلوق نشان از هویت خالق خود دارد وقتی ما می گوییم صانع و خالق عالم لا یتناهی است پس اثر صنع او نیز لا یتناهی است و مراتب دارد حال شناخت و فهم لا یتناهی بودن بر ما حاصل نمی شود بماند . مثلا ما تکه سنگها و دیوار های اطرافمان را اشیائی بی جان و صامت می پنداریم اما همین تکه سنگها و ریگها آنقدر دارای شعور هستند که در دستان مبارک رسول الله صلی الله علیه واله لب به تسبیح بر میدارند. پس لا یتناهی بودن جهان هستی به وسعت و ظرف وجودی انسانها بستگی دارد چرا که برای یک انسان جاهل مانند کفار حتی خدا هم متناهی و در جسمی مانند بتها جای میگیرد . در ثانی ما نباید دنیا و ماده را یک چیزی بگیریم و فرا ماده و تجرد را چیزی دیگر . نباید گفت که ما اینجاییم ، پس خدا کجاست خدای متعال فرمود : و هو معکم اینما کنتم : او با شما ست هر جا که باشید . الله نور السموات و الارض : او محیط بر آسمانها و زمین است نه مثلا در فلان جای آسمانها و یا زمین . موجودات مجرد مانند اجنه و ملک نیز همین طور لطافت آنان نسبت به جرم مادی ما بیشتر است و گرنه در جای خاصی نیستند . -- باید توجه داشت گناهان انبیاء و اوصیاء مانند گناهان ما نیست; گناهان ما ترک واجب و انجام محرمات است، ولی گناه آن‏ها غفلت‏های آنی از یاد خدا و اشتغال به مباحات است و لذا در حدیث آمده است: «ان حسنات الابرار سیئات المقربین‏» ; همانا نیکی‏های نیکوکاران، گناهان مقربین است . اعتراف انبیاء و ائمه ( علیهم‏السلام) به گناه، گریه و زاری ایشان به خاطر انجام محرمات الهی نیست، بلکه استغفار و توبه آن‏ها از غفلت ها و اشتغال به مباحات می‏باشد و لذا عقاب آن‏ها با عقاب ما فرق دارد; جزای ما آتش جهنم و محرومیت از نعم الهی است و جزای آن‏ها محرومیت از اجر و پاداش فراوان می‏باشد .