ج: انضباط بايد نرم و ملايم و به آرامي ايجاد شود. ايجاد انضباط با زور و اهرم فشار، سبب احساس ناامني، ترس، تسليم‏پذيري، طغيان، دروغگويي، چاپلوسي و وسواس خواهد شد. کودکاني که با فشار والدين به انضباط وادار مي‏شوند، به طور معمول، سرکش و مسأله آفرين خواهند بود و در برابر بزرگسالان مقاومت مي‏کنند و به جهت فشارهاي دوران کودکي، از آنان انتقام مي‏گيرند. از ديدگاه روان‏شناسي امروز، انضباط زوري، پاسخ »موقت« مي‏دهد؛ ولي در آينده، مشکلات جدي را پديد خواهد آورد. اين گونه کودکان در غياب والدين قوانين را مي‏شکنند؛ پس محدوديت‏ها را بايد به نرمي و با مهرباني و عطوفت به کودکان بياموزيد تا با ايمان و از روي اعتقاد، بدان‏ها عمل کنند. در صورتي که عامل واداشتن کودک به پذيرش محدوديت‏ها و تن دادن به قانون، اقتدار والدين يا اقتدار گروه، مربي و اجتماع باشد، به طور معمول زير بار نمي‏رود و اگر هم به جهت اهرم فشار به آن تن دهد، با برداشته شدن فشار، قانون را نقض خواهد کرد؛ اما اگر محدوديت براي کودک، مطلوبيت فردي داشته باشد، حتي در غياب والدين و بدون اهرم فشار نيز به آن عمل خواهد کرد.