ج: اين رفتار، ريشه‏هايي دارد: 1. تثبيت و تقويت رفتار در کودکي: اين احتمال وجود دارد که در 2 يا 3 سالگي، چاقويي را برداشته و به سوي شما حمله کرده است و شما با اظهار خوشحالي و خنده، اين رفتار را در او تثبيت کرده‏ايد. به پدران و مادران عزيز توصيه مي‏کنم در اين گونه موقعيت‏ها، مغلوب احساسات خود نشوند و فرزند خود را با نرمي و عطوفت، از عمل ناپسند باز دارند. 2. جلب توجه: با توجه به نياز فطري کودک به توجه، احتمال مي‏دهم با اين کار مي‏خواهد خود را نشان دهد و توجه شما و ديگران را به خود جلب کند. در چنين موقعيتي به او بي‏توجهي کنيد. مطمئن باشيد چاقو را در قلب شما فرو نخواهد کرد و به شما يا ديگران صدمه نمي‏زند )البته اگر مشکلي در سيستم عصبي و مغزي نداشته باشد(. اگر احتمال خطر، جدي است، به شکل فيزيکي و بدون سخن، چاقو را از او بگيريد. 3. فيلم‏هاي خشن: در موارد بسياري، کودکان از فيلم‏هاي خشن تقليد مي‏کنند؛ پس زمينه‏ي ديدن اين گونه فيلم‏ها را از بين ببريد. 4. احساس ناتواني و جبران: گاهي براي اثبات قدرت و پوشاندن ناتواني‏ها، چنين رفتاري را نشان مي‏دهد. او را سرزنش نکنيد و القائات منفي بي‏ارزشي، ناتواني، بي‏عرضگي و... را از بين ببريد. چند توصيه أ. چاقوها را از دسترس او دور کنيد. ب. در موقعيت‏هاي مناسب و عاطفي )ر. ک: ص 41(، زشتي اين رفتار را به او گوشزد کنيد. ج. از طريق داستان، او را با پيامدهاي اين عمل آشنا سازيد. د. در صورت قطع رفتار، از تشويق و تحسين او غافل نشويد. نگوييد از اين که چاقو را کنار گذاشتي متشکرم؛ بلکه بگوييد: خوشحالم که خواسته‏ات را آرام مي‏گويي. ه. در صورت استمرار اين رفتار، با قاطعيت، او را تهديد کنيد. و. محروميت از ديدار همسالان، ساز و کار باز دارنده‏ي خوبي است.