ج: اين گونه رفتارها در موارد فراواني براي جلب توجه است. احتمالا نخستين باري که گفته است: من پسر هستم، حساسيت بيش از حد نشان داده‏ايد و او احساس کرده است که مي‏تواند از اين راه، توجه شما را به خود جلب کند. توصيه مي‏شود در مواقع عادي )نه زمان اين رفتار( به او بيشتر توجه کنيد. علل احتمالي ديگر 1. علاقه‏ي پدر به پسر: ممکن است پدر وي، علاقه‏ي شديدي به پسر داشته و چون به اين خواسته نرسيده، با مادر وي درگير است؛ به او محبت نمي‏کند و محيط خانه سرد است. کودک با ديدن اين وضع و درک مسائل، مي‏کوشد با گفتن اين جمله )من پسر هستم(، دل پدر را نرم کند. اگر چنين چيزي وجود دارد، حتما پدر بايد در افکار خود تجديد نظر کند. اين گونه افکار، مربوط به دوران جاهليت عرب است. 2. القائات مادر: ممکن است مادر، دائم از بدبختي، بيچارگي، ذليل بودن و توسري خور بودن زن سخن مي‏گويد و از روزگار شکوه مي‏کند. انسان مي‏تواند با يافتن جايگاه الاهي خود، بهترين موجود باشد و تفاوتي بين مرد يا زن نيست. 3. ترس از دختر بودن: برخي مادران از درد زايمان، بسيار مي‏نالند؛ از انجام کارهاي منزل شکوه مي‏کنند و تلقي‏شان اين است که زن، ناقص العقل آفريده شده و اين گونه برخوردها، ترس از دختر بودن را ايجاد مي‏کند و بدين سبب دائم مي‏گويد: من پسر هستم. 4. تبعيض بين دختر و پسر: هيچ‏گاه به پسرتان بيش از دخترتان توجه نکنيد. 5. خلا شخصيتي: چه بسا مي‏خواهد با اين سخن، بزرگ‏نمايي و خلاهاي شخصيتي خود را پر کند. محبت و مهرباني خود را افزون‏تر، و وقت بيشتري را براي او صرف کنيد.