ج: مطلوب است کودک از والدين خود جدا باشد و در اتاقي مستقل بخوابد )ر. ک: ص 101(. بهترين زمان جدايي، 12 تا 18 ماهگي است؛ چرا که تا اين سن، هنوز به والدين وابسته نشده و مهم‏تر از آن، ترس از تاريکي برايش مفهوم نيافته است. پس از اين سن، کودک توان مراقبت از خود را دارد؛ اما پيش از آن، توان مراقبت از خود را ندارد و ممکن است دچار آسيب )خفگي( شود. گذشته از اين، گرماي وجود مادر و صداي ضربان قلب او در آرامش و رشد عاطفي او بسيار مؤثر است. تماس بدني کودک با مادر، سبب افزايش ترشح هورمون پرولاکتين در شير مادر مي‏شود و افزون بر اين، مادر مي‏تواند در مرحله‏ي آسيب‏پذيري خواب کودک به او کمک کند و براي انتقال کودک از خواب سبک به عميق و برعکس، به او ياري برساند. خواب کودک، دو مرحله دارد: مرحله‏ي سبک و عميق. در مرحله‏ي سبک، چشم، حرکت )رم( دارد، و نيمه بسته است؛ بدن پيچ و تاب مي‏خورد و حرکات تنفسي کودک نامنظم است. در مرحله‏ي عميق، بدن آرام، و تنفس منظم است و دست‏ها و پاها در دو طرف بدن رها مي‏شود. 80 درصد خواب نوزادان سبک است و تا 3 سالگي، 80 درصد خواب، عميق مي‏شود، و اين پديده از الطاف الاهي است تا کودک در خواب سبک بتواند در برابر سرما، گرسنگي، گرفتگي بيني و قطع تنفس، عکس العمل نشان دهد. کودکان، دائم از مرحله‏ي خواب سبک به عميق و برعکس در حال تغييرند و اين تغيير دائم، دفعات بيداري و در نتيجه دفعات زمان آسيب‏پذيري را بيشتر مي‏کند. وجود مادر کنار کودک مي‏تواند انتقال از خواب سبک به عميق را با شيردهي يا نوازش و لالايي راحت‏تر کند و در صورت عدم حضور مادر، انتقال، به راحتي انجام نمي‏شود و کودک گريه‏هاي عصبي سر خواهد داد. در مدتي که فرزند شما کنارتان مي‏خوابد، در شيردهي نيمه شب و شيردهي‏هاي موقت، مراقب تنفس او باشيد.