با سلام خدمت برادر گرامی! از اینکه این سوالات برای شما دغدغه فکری ایجاد نموده باری ما مایه مباهات است. اما در این قضیه ما با دو مورد مواجه هستیم که خود شما هم به گونه ای به آن اشاره نموده اید. اول با یک فرهنگ و عقیده قلبی. دوم با یک پدیده و اتفاق خارجی و بیرونی. در باب فرهنگ و اعتقاد قلبی همان است که بسیاری ازمتفکرین شیعه و غیر شیعه و حتی دشمنان آن را رمز به روز ماندن و نشاط وتکاپو و تفوق و برتری این مکتب بر بسیاری از مکاتب و طرز فکرهای دیگر است که همان مقوله انتظار یک ظهور منجی و مصلح است که اخیرا آمریکا و هالیوود شدیدا در حال مصادره آن به نفع خود است. بگذریم. این فرهنگ اقتضا می کند که ما هر جمعه دعا بخوانیم گریه کنیم عشق بروزیم و منتظر باشیم تا این هدف و برنامه و اصل را فراموش نکنیم گرچه می دانیم این هفته هم به ظاهر شرایط فراهم نشده است ولی هدف احیا و تذکر این فرهنگ است. اما در باب رخ دادن این مقوله و برنامه الهی که همه ادیان گذشته و انسان های صالح بشارت آن را داده اند و انتظارش را می کشند باید بخشی از شرایط اصلی آن توسط ما منتظران و بخشی دیگر توسط پروردگار محقق گردد. موفق و پیروز و منتظر حقیقی مو لا باشیم.