دوست گرامی کاش منبع این داستان را ذکر می نمودید تا تبیین واضحی از آن داشته باشیم اما به هر حال چنانچه این داستان معتبر و همانگونه است که شما آورده اید باید عرض کنم . امام علیه السلام با علم امامت و عصمت خویش می داند که در چه زمینه ای باید ستاریت و پرده پوشی کند و در چه محلی باید اظهار کند و فرد را به جزای عمل خود برساند . به هر حال این نکته حایز اهمیت است که علم معصوم مافوق درک و قضاوت های ماست . در زمان امیر المومنین علیه السلام ماموران حکومت ظاهرا بدنبال فردی بی گناه از مسلمانان بودند که فرار کرده بود امیرالمومنین بر سکوی مسجد نشسته بودند که فرد بی گناه و گرفتار آمد و از آنجا عبور کرد . حضرت که بر اساس علم و عصمت خود می دانستند که او بی گناه است و بزودی ماموران می رسند مکان خود را تغییر دادند و در جای دیگری ایستادند ویا نشستند . هنگامی که ماموران رسیدند از حضرت سوال کردند . حضرت فرمود از وقتی که من در اینجا هستم کسی را ندیدم . این مسائل بستگی به علم امامت دارد . این مسائل نمی تواند وسیله توجیه رفتارهای ناشایست انسانها قرار بگیرد . در این باره اندیشه کن . موفق باشید .