دوست گرامی «عقد» از نظر لغت‏ به معناى«گره‏» و «گره زدن‏» است و در اصطلاح، رابطه‏اى میان دو فرد یا دو گروه ایجاد مى‏شود و براساس آن تعهداتی برای هر یک از طرفین در مقابل دیگری ایجاد می شود قرآن كریم با جمله (یا اَیُّهَا الَّذینَ امَنُوا اَوْفُوا بِالْعُقُودِ...) یعنی :"اى كسانى كه ایمان آورده‏اید! به پیمانها (و قراردادها) وفا كنید..." عمل به پیمان هاى صحیح و انسانى را بر مؤمنان واجب كرده است. خواندن عقد زندگی و نفوس دو انسان به یکدیگر گره می خورد . گویا خدا مقدر کرده که جان دو انسان به یکدیگر متصل و گره خورد و یکی شوند . این جمله عربی در حقیقت دستور خدا و اذن الهی برای انجام این کار و در باطن و ظاهر دو نفر یک زوج می گردند . خواندن این جملات بهتر این زوجیت را تداعی میکند . «عقد ازدواج» عبارت است از ایجاد پیوندى مشترك بین زن و شوهر كه در سایه آن، حقوق ، تعهدات و مسؤولیت‏هاى دو جانبه پدید مى‏آید.در اهمیت الفاظ خطبه عقد باید گفت: بعد از آنکه خداوند متعال انشاء خطبه عقد با الفاظ خاص (ایجاب و قبول) را یکی از شرایط ازدواج قرار داده است در حقیقت با این کار این کلمات را از حالت الفاظ خشک و بی روح خارج ساخته و اعتبار و ارزشی که به آنها بخشیده و آنها را به اسباب مقدسی برای ایجاد زوجیت بین دو انسان (زن ومرد) اجنبی و نامحرم تبدیل کرده است. پس خواندن خطبه عقد با شرایط خاص آن (قصد و اراده ازدواج داشتن، و جدی بودن و...) و آن آثار و نتایج مبارکی که به دنبال آن می آید گفتن چهار کلمه معمولی نیست تا کسی بگوید این چهار کلمه چه اثری دارد. بلکه انشاء خطبه ایجاد قسمتی از اسباب عقد نکاح است. و رضایت قلبى دو طرف ، بدون صیغه یا ازدواج عملى بدون صیغه یا صیغه كتبى یا اشاره اى كافى نیست. مگر در مورد افرادی که کر یا لال هستند و امکان وکیل گرفتن برای انشاء خطبه عقد را ندارند که در این صورت انشاء با اشاره یا نوشتن صیغه جایگزین انشاء با الفاظ می شود.