باسلام. البته خوب بود كه اشاره مي كرديد دقيقاً قدتان چندسانتي متر است. اين نكته را به شما توضيح دهم كه شما اكنون در سن نوجواني قرار داريد و از نظر علم روانشناسي، در اين سن، نگراني در مورد وضعيت جسمي و ظاهري، جزء اشتغالات ذهني طبيعي اين دوره، محسوب مي شود. خيلي از نوجوانان در اين سنين هركدام در مورد يكي از خصوصيات جسمي يا ظاهري خود، دچار نگراني مي شوند ولي بسياري از افراد ممكن است چنين نگراني هايي را بروز ندهند. موضوع اين نگراني ها نيز معمولاً به اين برمي گردد كه نوجوان، دائماً مي ترسد مورد تمسخر هم سن و سالها يا عدم پذيرش آن ها قرار بگيرد. اين طور كه به نظر مي رسد شما هم بايد با چنين وضعيتي، مشكل داشته باشيد. يعني احتمالاً بعضي از هم سن و سالهايتان شما را به خاطر قدتان مورد تمسخر قرار مي دهند. البته بحث توجه يا عدم توجه به نظر ديگران، بحثي بسيار مفصل است كه از جنبه هاي مختلفي مي توان به آن پاسخ داد. من در اين مجال محدود، فقط مي توانم به چند نكته ي كلي اشاره كنم. اول اينكه بدانيد هرگاه اين افكار نگران كننده به ذهنتان آمد مثال هايي از افرادي را در نظر بگيريد كه هم سن شما و هم قد شما و يا حتي شايد بلندتر از شما هستند اما نه تنها به خاطر قدشان احساس شرمندگي نمي كنند بلكه به آن افتخار هم مي كنند. مثلاً اعضاي تيم ملي نوجوانان واليبال يا بستكتبال. نكته ي دوم اينكه اين را بدانيد كه متأسفانه در سنين دبيرستان، مسخره كردن ديگران براي خيلي از نوجوانان دبيرستاني، يك تفريح محسوب مي شود. يعني شما حتي اگر قدتان هم بلند نبود و مثل ديگران بود بازهم از اين موضوع در امان نبوديد كه يك سري افراد مسخره كننده به هربهانه اي شما را هدف قرار دهند. اما به اين نكته توجه داشته باشيد كه در بسياري از موارد، علت مورد تمسخر قرار گرفتن، به فرد مسخره شونده مربوط نمي شود بلكه به آسيب و مشكلي در شخصيت و رفتار فرد مسخره كننده، مربوط مي شود. بنابراين مسخره كردن ديگران هيچ چيزي از ارزش شخصيتي شما نمي كاهد. سوم اينكه افرادي كه ديگران را مورد تمسخر قرار مي دهند هنگامي به كام خود مي رسند و به اوج لذت خود از مسخره كردن مي رسند كه با اعتراض يا واكنش فرد مسخره شونده روبه رو شوند. اما اگر شما به گونه اي در مقابل آن ها هيچ واكنشي نشان ندهيد و به اصطلاح، به آن ها اعتنا و توجهي نكنيد اين خود مناسب ترين پاسخ به چنين افرادي است. نكته ي آخر اينكه پيشنهاد مي كنم كتاب «هيچ چيز نمي تواند ناراحتم كند» نوشته ي دكتر آلبرت اليس را مطالعه فرماييد.