باسلام . برادر گرامی حس مسئولیت پذیری شما نسبت به برادرتان قابل تقدیراست شما وظیفه ی تربیت و پروش برادرتان را در نبود پدرتان به عهده ی خود می دانید و مطمئنا برای سر به راه آوردن او راه های زیادی را امتحان کرده اید، از شما می خواهم فکر کنید و راه هایی را که امتحان کرده اید مرور کنید، تشویق کرده اید، تنبیه کرده اید، مزایای درس خواندن را یادآوری کرده اید، احتمالا در او احساس گناه ایجاد کرده اید، نصیحت کرده اید و ... ولی چرا جواب نگرفته اید؟ همانطور که می دانید برادر شما در اوایل سن نوجوانی خود دارد و در این سن حس خود محوری زیادی دارد به این معنا که فکر میکند هر آنچه خودش فکر می کند درست است و نیاز به استقلال و احترام زیادی دارد. پس این نیازها را بشناسید . شما و برادرتان تفاوت سنی زیادی ندارید پس نمی توانید کاملا برای او نقش یک مرجع قدرت را داشته باشید ولی می توانید با او مثل یک دوست باشید ، مثلا پیش بقیه بسیار تحویلش بگیرید ، با هم تفریح بروید،سعی کنید دوستانش را بشناسید و حتی اگر احساس می کنید دوستانش را تایید نمی کنید با حمله به سمت آنها و بدی گفتن نسبت به آنها تنها کاری که می کنید او را نسبت به دوستانش حریص تر می کنید . و متاسفانه به تدریج نه تنها از او دور تر می شود و کارهایش را مخفیانه انجام می دهد بلکه احترامی که بین شما هست نیز به تدریج از بین می رود. پس، از این به بعد به جای اینکه به کارهایش ایراد بگیرید و مدام بخواهید او را نصیحت کنید سعی کنید وقت بیشتری را با او بگذرانید و به جای مرجع قدرت بودن و دستور دادن سعی کنید قوانین مشخصی بگذارید و همه اهل خانواده از آن پیروی کنید. موفق باشید.