مشتریان کمی به سمت تلوزیون پلاسما می روند. LCD و بیش از آن، LED به نظر مشتری جدید‌تر و پیشرفته‌تر و در نتیجه بهتر است. درست است که تلویزیون‌های پلاسما نسبت به تلویزیون‌های LED و مخصوصاً محصولات جدید و باریک امروزی، ضخیم‌تر و سنگین‌تر هستند اما هر دو تکنولوژی پلاسما و LED به بلوغ رسیده و کیفیت بسیار خوبی دارند. امروزه تلویزیون‌های پلاسما هم بسیار باریک شده‌اند. ضمناً به این مسأله هم توجه کنید که قرار نیست تلویزیون مثل گوشی و تبلت باریک باشد! در ضمن یک تلویزیون خوب چیزی نیست که با گذشت 2 سال، یک محصول قدیمی دارای کیفیت معمولی به حساب بیاید. تلویزیون‌ها مثل گوشی‌ها در حال پیشرفت نیستند. تنها دلیل موجهی که باعث می‌شود از انتخاب پلاسما صرف‌نظر کنیم، این است که معمولاً پلاسما‌ها تلویزیون‌های بزرگی هستند و در اندازه‌های کوچک‌تر از 42 اینچ تولید نمی‌شوند. بنابراین اگر بخواهید یک تلویزیون کوچک‌تر انتخاب کنید، باید سراغ LCD یا LED بروید. استثناهای دیگری هم مطرح است، به عنوان مثال استفاده از پلاسما در اتاقی که بسیار روشن است، مناسب نیست. بهتر است سراغ تلویزیون‌های LED که روشنایی بیشتری دارند بروید. منظور از بسیار روشن اتاقی است که دارای چندین پنجره روی یک یا چند دیوار است. در مکانی که نور خورشید مستقیماً روی تلویزیون می‌تابد هم بهتر است از پلاسما استفاده نکنیم. گرچه دیگر انواع تلویزیون هم، زیر نور مستقیم خورشید، کیفیت خوبی نخواهند داشت. در اتاق‌های با روشنایی معمولی و حتی زیاد هم استفاده از پلاسما نتیجه‌ی مطلوبی دارد. دومین علت منطقی که منجر به کنار گذاشتن گزینه‌ی پلاسما می‌شود، این است که در نواحی مرتفع، استفاده از تلویزیون پلاسما نتیجه‌ی خوبی نخواهد داشت. اما دیگر معایب پلاسما، یک تلویزیون پلاسما در مقایسه با تلویزیون‌های LCD و مخصوصاً تلویزیون‌های LED، انرژی زیادتری مصرف می‌کند. اما افزایش هزینه‌ی برق مصرفی این نوع تلویزیون‌ها، سالانه در حدود 30 تا 50 دلار است. البته در ایران هزینه‌ی برق مصرفی پایین‌تر است و تفاوت هزینه‌ی برق مصرفی تلویزیون‌های پلاسما و LED باز هم کمتر می‌شود. لذا این مورد هم تأثیر زیادی در تصمیم‌گیری اغلب مشتریان نخواهد داشت. تلویزیون‌های ال‌ای‌دی در مقایسه با ال‌سی‌دی‌ها از کنتراست تصویر بهتری برخوردارند. ال‌سی‌دی‌ها برای ایجاد تصاویر تیره باید کریستال‌ها را بچرخانند و راه نوری را که از پشت صفحه می‌تابد، سد کنند. این مساله یکی از مشکلات عمده آنهاست زیرا با ممانعت از تابش نور، کنتراست تصویر کاهش می‌یابد و جزئیات آن از بین می‌رود. اما در تلویزیون‌های ال‌ای‌دی با استفاده از قابلیت تیرگی موضعی، میزان نور صفحه کنترل و این مشکل برطرف می‌شود. در حقیقت ال‌ای‌دی‌ها به جای ممانعت از تابش نور، آن را پشت تصاویر مشکی کم‌رنگ می‌کنند. به این ترتیب تصاویر تیره بهتری به دست می‌آید. از آنجا که ال‌سی‌دی از یک منبع جداگانه برای ایجاد نور استفاده می‌کند، می‌توان میزان نور را به سادگی و با توجه به محیطی که تلویزیون در آن قرار دارد، کم یا زیاد کرد. اما پلاسما هر سلول نور مورد نیاز را خودش تولید می‌کند. این مساله باعث می‌شود دیدن تصاویر تلویزیون‌های پلاسما در محیط‌های پرنور و فضای آزاد، کمی سخت‌تر باشد. به همین دلیل برای پخش تصاویر تبلیغاتی یا در محیط‌های پر‌نور از ال‌سی‌دی استفاده می‌کنند. ال‌سی‌دی‌ها حدود 60 هزار ساعت عمر می‌کنند که معادل هفت‌سال استفاده مداوم و شبانه‌روزی است. در تلویزیون‌های پلاسما به دلیل اینکه وظیفه تولید نور بر عهده خود سلول‌هاست و این کار از طریق فسفرهای داخل آنها صورت می‌گیرد، ‌عمرشان را مدت زمانی در نظر می‌گیرند که درخشندگی این فسفرها به نصف کاهش پیدا کند. پلاسماهای قدیمی حدود 20 هزار ساعت دوام می‌آوردند اما عمر انواع امروزی آنها همانند ال‌سی‌دی‌ها حدود 60 هزار ساعت است. بیشتر سازندگان تلویزیون‌های ال‌ای‌دی نیز ادعا می‌کنند طول عمر ‌محصولاتشان بیش از 100 هزار ساعت است. یکی از موارد مهمی که در خرید تلویزیون باید در نظر بگیرید، ورودی‌ها و خروجی‌های آن است. تلویزیون‌های HD خروجی‌های متنوعی برای اتصال با دیگر وسایل دارند اما همه آنها از سیگنال‌های HDTV پشتیبانی نمی‌کنند. به شما پیشنهاد می‌کنیم تلویزیونی بخرید که حداقل یک ورودی HDMI داشته باشد. HDMI رابط چندرسانه‌ای با کیفیت بالاست. این رابط تنها مورد استانداردی است که صدا و تصویر را بدون فشرده‌سازی و کاهش کیفیت منتقل می‌کند.