پرسش :

چنانچه زن مطلقّه به طلاق خلع، در زمان عدّه به بذل خويش رجوع نمايد و با قبول مرد، رجوع صورت گيرد و زوجين بدون ثبت رجوع مدّت 10 سال در خانه هاى مختلف استيجارى به شهادت صاحبخانه ها و همسايگان با اتيان سوگند در دادگاه، زندگى كنند و تأكيد بر رجوع نمايند، ولى در پايان سال دهم زندگى با بروز اختلاف، زوج صرفاً با تمسّك به: 1. عدم ثبت رجوع. 2. عدم حضور شاهد در زمان رجوع زوجه مطلقه به ما بذل و رجوع مرد. منكر بقاى زوجيّت (رجوع) شود. و زوجه به استناد: الف) شهادت مرد صاحبخانه كه طلاق و رجوع در خانه وى صورت گرفته است در مورد تداوم حضور زوجه در كنار زوج و تأمين نفقه مشار اليها وسيله زوج به نحوى كه شاهد اخير حتّى از طلاق مطّلع نشده است. ب) شهادت همسايگان در مورد زندگى مشترك ده ساله. ج) درمان هاى پزشكى براى رفع بيمارى نازايى خود. د) ضمانت مالى زوج از زوجه در سند رسمى بابت تعهد خدمت دولتى. مدّعى رجوع به كيفيّت معروضه و بقاى رابطه زوجيّت گردد. حكم مسأله چيست؟

پاسخ :
در فرض سوال که سال‎ها پس از طلاق همچون زن و شوهر در یک خانه با هم زندگى مى‌کرده‎اند و ظاهر حال رجوع بوده، ادّعاى مرد مبنى بر عدم رجوع پذیرفته نیست. و نیز هرگاه شهود عادل شهادت بر رجوع زن به بذل و رجوع شوهر به زوجیّت مى‎دهند، یا شهادت مى‌دهند که پس از طلاق و در زمان عدّه و پس از آن معاشرت آنها همچون معاشرت زن و شوهر بوده ادّعاى زوج پذیرفته نمى‌شود.

منبع:makarem.ir