معنای «حسن ظن» و «سوء ظن» به خداوند

هنگامى که دو واژه حسن ظن و سوء ظن، درباره خداوند به کار رود، منظور از حسن ظن، امید به وعده هاى الهى است؛ وعده رزق و روزى، وعده یارى کردن یارانش، وعده پیروزى مجاهدان، وعده آمرزش گناهان و مانند اینها. و معنى سوء ظن آن است که به هنگام بروز مشکلات نسبت به وعده هاى الهى متزلزل شود، و هنگام بروز امتحانات دشوار در مسائل مالى و غیر آن، وعده هاى خداوند را فراموش کرده و به گناه رو آورد.

منبع: اخلاق در قرآن‏، مکارم شیرازى، ناصر، تهیه و تنظیم: جمعى از فضلاء، مدرسة الامام على بن ابى طالب(علیه السلام)، قم‏، 1377 ش،‏ چاپ اول‏، ج 3، ص 335.

پرسش های مرتبط:
چرا امام علی(ع) به پویندگان راه حقّ و سالکان مسیر قرب خداوند توصیه کردند که به خودشان «سوء ظنّ» داشته باشند؟
منظور از «حسن ظن» و «سوء ظن» به مردم چیست؟
معصومین(علیهم السلام) چگونه به «حسن ظن» به خداوند توصیه فرموده اند؟
معصومین(علیهم السلام) چگونه مردم را به «خوش بینی» در مورد دیگران توصیه می کردند؟