در فرض مسأله چنان چه سال اوّل استطاعت او بوده است و در اثر مرض از قدرت انجام حجّ مباشرتاً یا بِالاستنابه افتاده باشد، در این صورت وجوب حجّ بر او موقوف است، به بقاء استطاعت تا سال های بعد؛ ولی در صورتی که سال اول استطاعت نبوده و حجّ بر او از قبل واجب بوده است، چنان چه مأیوس از خوب شدن باشد، باید در همان سال و اگر خوب نشد، سال بعد برای حجّ و عمره تمتّع نایب بگیرد، در صورتی که مأیوس از خوب شدن نباشد، نایب نمی تواند، بگیرد و باید خودش حجّ و عمره تمتّع را مجدداً انجام دهد، و در هر صورت فعلاً از اِحرام خارج و مُحَرَمات اِحرام بر او حلال شده است.

منبع: استفتائات حج و عمره / مطابق با فتاوای حضرت آیت ‌الله العظمی علوی گرگانی (مدظله ‌العالی)، قم: فقیه اهل‌بیت (علیهم‌ السلام)، 1391.