معنای واژه «سُبات» در قرآن کریم

پرسش :

منظور از واژه «سُبات» در قرآن کریم چیست؟

پاسخ :
«سُبات» از مادّه «سَبْت»، و بر وزن (ثَبْت) به معنی قطع و بریدن  گرفته شده؛ و روز شنبه را از این جهت در لغت عربى «یَوْمُ السَّبْتِ» مى‌ نامند که روز تعطیل کردن کار به منظور استراحت بوده، و به نظر مى‌ رسد که این نامگذارى متأثّر از برنامه‌ هاى یهود است که شنبه را روز تعطیلى مى‌ دانند.

این احتمال نیز وجود دارد که به اعتقاد یهود خداوند آفرینش جهان را از روز یکشنبه آغاز کرد، و بعد از شش روز آفرینش تمام شد؛ و روز شنبه روز پایان خلقت و استراحت بود. ولى مى‌ دانیم این از اشتباهات بزرگ یهود است، چرا که وقتى آسمان و زمین و خورشید و ماه نبود، روز و هفته‌ اى نیز وجود نداشت؛ و اینکه قرآن مى‌گوید: «خدا عالم را در شش روز آفرید»، منظور شش دوران است. از سویی واژه «سبت» به همین مناسبت به معنى استراحت و راحت نیز آمده است.(1)

پی نوشت:
(1). المفردات فی غریب القرآن، راغب اصفهانى، حسین بن محمد، تحقیق: صفوان عدنان داود، دارالعلم- الدار الشامیة، دمشق –بیروت، چاپ اول، 1412 ق، ص 392؛ مجمع البحرین، طریحى، فخر الدین، تحقیق: سید احمد حسین، کتابفروشى مرتضوى، تهران، چاپ سوم، 1375 ش، ج ‏2، ص 202، «باب ما أوله السین»؛ لسان العرب، ابن منظور محمد بن مکرم، دار صادر، بیروت، چاپ سوم، 1414 ق، ج 2، ص 37.

منبع: پیام قرآن، مکارم شیرازی، ناصر، انتشارات دارالکتب الاسلامیه، تهران، چاپ نهم، 1386 هـ ش، ج 2، ص 150.