پرسش :
منظور از غسل تعميد چيست و كيفيّت آن چگونه است؟
پاسخ :
غسل تعميد يكى از آداب مذهب مسيحيان است و مدّعى هستند كه پيش از مسيح نيز وجود داشته است و اين عمل درباره هركس انجام گيرد سبب پاكى از گناه وقف نفس در راه خدمت و طاعت خدا مى باشد. با اين همه، مؤلّف كتاب «قاموس مقدّس» مى گويد: «حضرت مسيح را كسى تعميد نداده است!»(1)
درباره نحوه تعميد در ميان مسيحيان اختلاف است; برخى مى گويند كه بايد بدن شخص را در آب فرو برد، برخى ديگر اضافه مى كنند بايد سه مرتبه بدنش در آب فرو رود و گروهى مى گويند: غسل تعميد مربوط به بزرگهاست كه مى توانند پيش كشيش اعتراف به گناه كنند; از اين نظر، اطفال از اين كار معاف مى باشند; و بعضى تمعيد اطفال را واجب مى دانند و مى گويند كه تنها پاشيدن آب كافى خواهد بود، زيرا اين كار (پاشيدن آب به روى بچّه) فقط اشاره به غسل يافتن با روح القدس است و مقدارى آب به نام پدر و پسر و روح القدس كفايت خواهد نمود.
بنابر اين غسل تعميد درباره كسانى كه سابقه مسيحيّت دارند و رسماً مسيحى هستند سبب پاكى از گناه است، درباره كودكان و مسيحيانى كه در كودكى تعميد نيافته اند و يا كسانى كه به تازگى در اين آيين وارد مى شوند نشانه ورود به آيين مسيح و پذيرش اين كيش خواهد بود.
طرز غسل تعميد
در كليساهاى امروز غسل تعميد درباره همه يكنواخت انجام مى گيرد و ترتيب آن به قرار زير است:
كشيش ظرفى بزرگ را پر از آب نموده و گاهى مقدارى روغن «بلسان» و «نمك» در آن مى ريزد، سپس شخصى را كه مى خواهند تعميد دهند، در حضور جمعى با جمله هاى زير خطاب مى كند: «بدان كه مسيحيّت عبارت از اين است كه معتقد باشيد كه خدا از سه اصل ازلى پدر و پسر و روح القدس مركّب است; پس عيسى خدا و پسر خداست و در رحم مادرش مريم به صورت بشر درآمده; او از جوهر پدرش خداست و از جوهر مادش انسان است و او به دار آويخته شد و بعد از سه روز زنده شد و (چهل روز در ميان مردم بود) و به آسمان رفت و در جانب راست پدر نشست و همان خداى مقتول در روز رستاخيز گواهى خواهد داد كه تو ايمان آوردى!»
در اين لحظه طرف بايد بگويد بلى و كشيش بلافاصله از آن آب برداشته و بر شخص تعميد يافته مى ريزد و با صداى بلند مى گويد من تو را تعميد مى دهم به نام پدر و پسر و روح القدس و سپس با دستمال صورت او را پاك مى كند و در اين لحظه گناه او بخشيده شده و يا بطور رسمى مسيحى مى شود!»
تعميد كودك در روز هشتم صورت مى گيرد و پدر و مادر، كودك خود را به كليسا مى آورند، كشيش كودك را با سخنان فوق مخاطب ساخته و پدر و مادر به جاى كودك مى گويند بلى.(2)
اگر هر فرد بى تعصّب، تشريفات غسل تعميد را مورد بررسى قرار دهد، مى بيند كه مملوّ از يك سلسله خرافات است كه به قسمتى از آن اشاره مى شود:
اوّلا: گناه يك نوع انحراف روحى و اخلاقى است و هرگز بدون شستشوى روح و توبه حقيقى و تربيت اخلاقى و بازگشت واقعى به سوى خدا آثار آن از بين نمى رود و با پاشيدن آب آميخته به روغن بلسان و نمك، دل و جان كسى شسته نمى شود و اگر توبه حقيقى و ندامت واقعى از گناه براى يك فرد حاصل شده است به هيچ وجه احتياجى به اين تشريفات خرافى نيست.
آيين اسلام، ندامت و پشيمانى شخص را در تمام لحظات، نشانه پاكى از گناه دانسته و هرگز لازم نمى داند كه شخص گناهكار پرده اسرار خود را در برابر مخلوقى بدرد و وساطت بشرى گناهكار (كشيش) سبب آمرزش معاصى او گردد.
ثانياً: اعتقاد به خدايان سه گانه - آن هم با اين صراحت - شرك آشكار و زننده اى است كه نه تنها وسيله پاكى نخواهد بود; بلكه انسان را از حقيقت توحيد كاملا دور و بيگانه مى سازد و اگر اساس مذهبى از روز نخست بر چنين موهوماتى استوار گردد، بطور مسلّم وسيله نجات و تربيت نخواهد بود، بلكه مايه گمراهى و بدبختى خواهد بود و راستى حيرت انگيز است كه آنها با اين صراحت چنين سخنان كفرآميزى را مايه پاكى از گناه مى دانند!
ولى با اين بررسى، واقع بينى آيين مقدّس اسلام براى ما روشن مى شود. ايمان آوردن يك فرد به دين اسلام در گرو هيچ يك از اين تشريفات نيست; هر فردى در هر نقطه و مكانى، در هر لحظه و زمانى كه به يگانگى خدا و رسالت پيامبر اسلام مؤمن گردد، او يك مسلمان واقعى خواهد بود و از نظر حقوق اسلامى با ساير مسلمانان مساوى و برابر شمرده مى شود; ديگر لازم نيست در حضور شخص و محضر جمعى به تلقينات شخصى گوش دهد و نسنجيده سخنان نادرست او را تصديق كند.
________________________________________
1. قاموس مقدّس، ص 257، مادّه تعميد، تأليف مستر هاكس آمريكايى.
2. انيس الاعلام، ص 303.
غسل تعميد يكى از آداب مذهب مسيحيان است و مدّعى هستند كه پيش از مسيح نيز وجود داشته است و اين عمل درباره هركس انجام گيرد سبب پاكى از گناه وقف نفس در راه خدمت و طاعت خدا مى باشد. با اين همه، مؤلّف كتاب «قاموس مقدّس» مى گويد: «حضرت مسيح را كسى تعميد نداده است!»(1)
درباره نحوه تعميد در ميان مسيحيان اختلاف است; برخى مى گويند كه بايد بدن شخص را در آب فرو برد، برخى ديگر اضافه مى كنند بايد سه مرتبه بدنش در آب فرو رود و گروهى مى گويند: غسل تعميد مربوط به بزرگهاست كه مى توانند پيش كشيش اعتراف به گناه كنند; از اين نظر، اطفال از اين كار معاف مى باشند; و بعضى تمعيد اطفال را واجب مى دانند و مى گويند كه تنها پاشيدن آب كافى خواهد بود، زيرا اين كار (پاشيدن آب به روى بچّه) فقط اشاره به غسل يافتن با روح القدس است و مقدارى آب به نام پدر و پسر و روح القدس كفايت خواهد نمود.
بنابر اين غسل تعميد درباره كسانى كه سابقه مسيحيّت دارند و رسماً مسيحى هستند سبب پاكى از گناه است، درباره كودكان و مسيحيانى كه در كودكى تعميد نيافته اند و يا كسانى كه به تازگى در اين آيين وارد مى شوند نشانه ورود به آيين مسيح و پذيرش اين كيش خواهد بود.
طرز غسل تعميد
در كليساهاى امروز غسل تعميد درباره همه يكنواخت انجام مى گيرد و ترتيب آن به قرار زير است:
كشيش ظرفى بزرگ را پر از آب نموده و گاهى مقدارى روغن «بلسان» و «نمك» در آن مى ريزد، سپس شخصى را كه مى خواهند تعميد دهند، در حضور جمعى با جمله هاى زير خطاب مى كند: «بدان كه مسيحيّت عبارت از اين است كه معتقد باشيد كه خدا از سه اصل ازلى پدر و پسر و روح القدس مركّب است; پس عيسى خدا و پسر خداست و در رحم مادرش مريم به صورت بشر درآمده; او از جوهر پدرش خداست و از جوهر مادش انسان است و او به دار آويخته شد و بعد از سه روز زنده شد و (چهل روز در ميان مردم بود) و به آسمان رفت و در جانب راست پدر نشست و همان خداى مقتول در روز رستاخيز گواهى خواهد داد كه تو ايمان آوردى!»
در اين لحظه طرف بايد بگويد بلى و كشيش بلافاصله از آن آب برداشته و بر شخص تعميد يافته مى ريزد و با صداى بلند مى گويد من تو را تعميد مى دهم به نام پدر و پسر و روح القدس و سپس با دستمال صورت او را پاك مى كند و در اين لحظه گناه او بخشيده شده و يا بطور رسمى مسيحى مى شود!»
تعميد كودك در روز هشتم صورت مى گيرد و پدر و مادر، كودك خود را به كليسا مى آورند، كشيش كودك را با سخنان فوق مخاطب ساخته و پدر و مادر به جاى كودك مى گويند بلى.(2)
اگر هر فرد بى تعصّب، تشريفات غسل تعميد را مورد بررسى قرار دهد، مى بيند كه مملوّ از يك سلسله خرافات است كه به قسمتى از آن اشاره مى شود:
اوّلا: گناه يك نوع انحراف روحى و اخلاقى است و هرگز بدون شستشوى روح و توبه حقيقى و تربيت اخلاقى و بازگشت واقعى به سوى خدا آثار آن از بين نمى رود و با پاشيدن آب آميخته به روغن بلسان و نمك، دل و جان كسى شسته نمى شود و اگر توبه حقيقى و ندامت واقعى از گناه براى يك فرد حاصل شده است به هيچ وجه احتياجى به اين تشريفات خرافى نيست.
آيين اسلام، ندامت و پشيمانى شخص را در تمام لحظات، نشانه پاكى از گناه دانسته و هرگز لازم نمى داند كه شخص گناهكار پرده اسرار خود را در برابر مخلوقى بدرد و وساطت بشرى گناهكار (كشيش) سبب آمرزش معاصى او گردد.
ثانياً: اعتقاد به خدايان سه گانه - آن هم با اين صراحت - شرك آشكار و زننده اى است كه نه تنها وسيله پاكى نخواهد بود; بلكه انسان را از حقيقت توحيد كاملا دور و بيگانه مى سازد و اگر اساس مذهبى از روز نخست بر چنين موهوماتى استوار گردد، بطور مسلّم وسيله نجات و تربيت نخواهد بود، بلكه مايه گمراهى و بدبختى خواهد بود و راستى حيرت انگيز است كه آنها با اين صراحت چنين سخنان كفرآميزى را مايه پاكى از گناه مى دانند!
ولى با اين بررسى، واقع بينى آيين مقدّس اسلام براى ما روشن مى شود. ايمان آوردن يك فرد به دين اسلام در گرو هيچ يك از اين تشريفات نيست; هر فردى در هر نقطه و مكانى، در هر لحظه و زمانى كه به يگانگى خدا و رسالت پيامبر اسلام مؤمن گردد، او يك مسلمان واقعى خواهد بود و از نظر حقوق اسلامى با ساير مسلمانان مساوى و برابر شمرده مى شود; ديگر لازم نيست در حضور شخص و محضر جمعى به تلقينات شخصى گوش دهد و نسنجيده سخنان نادرست او را تصديق كند.
________________________________________
1. قاموس مقدّس، ص 257، مادّه تعميد، تأليف مستر هاكس آمريكايى.
2. انيس الاعلام، ص 303.
