پرسش :
چرا قرآن به زبان عربی نازل شده ؟ آیا عربی بودن با جهانی بودن نبوت پیامبر سازگار است؟
پاسخ :
پيامبرانى كه براى هدايت عموم اعزام مى شده اند، از آن جا كه در وهله اوّل با قوم خود، سر و كار داشتند، بايد كتاب آسمانى آنها به زبان قوم آنان باشد; سپس بايد از طرق مختلف معارف و برنامه هاى خود را در ميان ساير اقوام و ملل منتشر سازند.
امروز دانشمندان هر كشور سعى مى كنند كتاب هاى خود را به زبان مردم همان كشور بنويسند، با آن كه محتويات كتابشان به هيچ وجه اختصاصى به مردم محيط آنها ندارد.
از آن جا كه پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) از ميان يك امّت عربى برخاسته و در مرحله نخست، سر و كار او با اقوام و ملل عرب بوده از اين نظر كتاب او به يكى از زبان هاى زنده و وسيع جهان (زبان عربى) بوده است، در صورتى كه قوانين و احكام او مربوط به عموم جهانيان است.
اگر روز بعثت پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) يك زبان جهانى و بين المللى وجود داشت كه همه مردم آن روز به آن زبان آشنايى مى داشتند و با آن مكالمه مى كردند، در اين صورت جا داشتند كتاب آسمانى او به همان زبان بين المللى باشد، در صورتى كه در آن روز چنين مطلبى وجود نداشته و تا كنون نيز اين موضوع تحقّق نپذيرفته است; بنابراين، عربى بودن قرآن هيچ گونه منافاتى با جهانى بودن اسلام ندارد.
به عبارت روشنتر: آيه بالا مى گويد كتاب هر پيامبرى را به زبان قوم او فرستاديم نه اين كه نبوّت و رهبرى او مخصوص به همان امّت بوده است و اين كه زبان يك پيامبر و يا كتاب او به زبان قوم وى بوده، هرگز گواه بر اختصاص نبوّت او به قومش نيست; بلكه بايد از طرق ديگر، خصوصى و يا عمومى بودن آيين او را به دست آورد.
اين هم روشن است كه اسلام فوق نژاد و زبان است و تمام جهان راه وطن خود مى داند و عربى بودن قرآن كه سرچشمه آن عدم وجود يك زبان بين المللى است دليل بر نژادى بودن اسلام نخواهد بود.
درباره جهانى بودن اسلام مدارك زيادى در دست داريم كه اين جا جاى شرح آن نيست.
پيامبرانى كه براى هدايت عموم اعزام مى شده اند، از آن جا كه در وهله اوّل با قوم خود، سر و كار داشتند، بايد كتاب آسمانى آنها به زبان قوم آنان باشد; سپس بايد از طرق مختلف معارف و برنامه هاى خود را در ميان ساير اقوام و ملل منتشر سازند.
امروز دانشمندان هر كشور سعى مى كنند كتاب هاى خود را به زبان مردم همان كشور بنويسند، با آن كه محتويات كتابشان به هيچ وجه اختصاصى به مردم محيط آنها ندارد.
از آن جا كه پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) از ميان يك امّت عربى برخاسته و در مرحله نخست، سر و كار او با اقوام و ملل عرب بوده از اين نظر كتاب او به يكى از زبان هاى زنده و وسيع جهان (زبان عربى) بوده است، در صورتى كه قوانين و احكام او مربوط به عموم جهانيان است.
اگر روز بعثت پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) يك زبان جهانى و بين المللى وجود داشت كه همه مردم آن روز به آن زبان آشنايى مى داشتند و با آن مكالمه مى كردند، در اين صورت جا داشتند كتاب آسمانى او به همان زبان بين المللى باشد، در صورتى كه در آن روز چنين مطلبى وجود نداشته و تا كنون نيز اين موضوع تحقّق نپذيرفته است; بنابراين، عربى بودن قرآن هيچ گونه منافاتى با جهانى بودن اسلام ندارد.
به عبارت روشنتر: آيه بالا مى گويد كتاب هر پيامبرى را به زبان قوم او فرستاديم نه اين كه نبوّت و رهبرى او مخصوص به همان امّت بوده است و اين كه زبان يك پيامبر و يا كتاب او به زبان قوم وى بوده، هرگز گواه بر اختصاص نبوّت او به قومش نيست; بلكه بايد از طرق ديگر، خصوصى و يا عمومى بودن آيين او را به دست آورد.
اين هم روشن است كه اسلام فوق نژاد و زبان است و تمام جهان راه وطن خود مى داند و عربى بودن قرآن كه سرچشمه آن عدم وجود يك زبان بين المللى است دليل بر نژادى بودن اسلام نخواهد بود.
درباره جهانى بودن اسلام مدارك زيادى در دست داريم كه اين جا جاى شرح آن نيست.
