پرسش :
امام ، معصوم است، امّا فقيه، معصوم نيست؛ پس چگونه فقيـهِ غير معصوم، همه اختيارات امام معصوم را دارد؟!
پاسخ :
اگر گفته مي‌شود فقيه همه اختيارات پيامبر و امام را دارد، مقصود، «اختيارات حكومتي و مديريتي» است و بنابراين، هر اختياري كه آن بزرگان، به سبب عصمت خود داشته باشند ـ به گونه‌اي كه عصمت، شرط آن مناصب باشد ـ وليّ فقيه، آن اختيار را نخواهد داشت. از اينرو، عصمت نداشتن فقيه، سبب سلب اختيارات معصومانه از او مي‌شود؛ علاوه بر آنكه در ولايت و حكومت معصوم (عليه‌السلام)، گرچه حق استيضاح و استفهام براي آحاد امت محفوظ بوده است، ولي پس از بيان مطلب و روشن شدن حكم شرعي از نظر معصوم (عليه‌السلام)، احدي حق اعتراض نسبت به او را ندارد (اگر چه برخي از وقايع تاريخي، نشانگر انتقاد نسبت به عملكرد معصوم (عليه‌السلام) است)؛ زيرا ذات اقدس اله، مي‌داند كه حكم كليدي امامت بالاصاله را به چه شخصي از انسان‌ها بدهد كه داراي عصمتِ در علم و عمل باشد؛ ولي در حكومت و ولايت غير معصوم، هم مجلس خبرگان براي نظارت بر فقيه و عملكرد او وجود دارد و هم مردم گاهي مستقيم و گاهي به وسيله خبرگان منتخب خود، حق سؤال دارند و بايد مراقب امور رهبري باشند و به طور كامل، بر آن نظارت داشته باشند.
برای اطلاعات بیشتر ؛ رك: كتاب ولايت فقيه، ص 250.
مأخذ: ( آیةالله جوادی آملی ، ولايت فقيه ، ص 472)
اگر گفته مي‌شود فقيه همه اختيارات پيامبر و امام را دارد، مقصود، «اختيارات حكومتي و مديريتي» است و بنابراين، هر اختياري كه آن بزرگان، به سبب عصمت خود داشته باشند ـ به گونه‌اي كه عصمت، شرط آن مناصب باشد ـ وليّ فقيه، آن اختيار را نخواهد داشت. از اينرو، عصمت نداشتن فقيه، سبب سلب اختيارات معصومانه از او مي‌شود؛ علاوه بر آنكه در ولايت و حكومت معصوم (عليه‌السلام)، گرچه حق استيضاح و استفهام براي آحاد امت محفوظ بوده است، ولي پس از بيان مطلب و روشن شدن حكم شرعي از نظر معصوم (عليه‌السلام)، احدي حق اعتراض نسبت به او را ندارد (اگر چه برخي از وقايع تاريخي، نشانگر انتقاد نسبت به عملكرد معصوم (عليه‌السلام) است)؛ زيرا ذات اقدس اله، مي‌داند كه حكم كليدي امامت بالاصاله را به چه شخصي از انسان‌ها بدهد كه داراي عصمتِ در علم و عمل باشد؛ ولي در حكومت و ولايت غير معصوم، هم مجلس خبرگان براي نظارت بر فقيه و عملكرد او وجود دارد و هم مردم گاهي مستقيم و گاهي به وسيله خبرگان منتخب خود، حق سؤال دارند و بايد مراقب امور رهبري باشند و به طور كامل، بر آن نظارت داشته باشند.
برای اطلاعات بیشتر ؛ رك: كتاب ولايت فقيه، ص 250.
مأخذ: ( آیةالله جوادی آملی ، ولايت فقيه ، ص 472)
