پرسش :

شبهه: علماء دين براي موسيقي تقسيمي قائل نيستند و همه را تحريم مي كنند و اين يعني افراط.

پاسخ :
در رابطه با اين بحث مناسب است به چند چيز پرداخته شود:
1. معناي موسيقي 2. انواع موسيقي 3. حكم فقهي موسيقي 4. ضررهاي اجمالي موسيقي.
1. معناي موسيقي:
موسيقي هنري است كه از تنظيم و تركيب اصوات بوجود مي‌آيد و زيبايي آن بر حسب اثري كه در ذهن شنونده دارد سنجيده مي‌شود.[1]
2. انواع موسيقي:
موسيقي در يك تقسيم‌بندي به موسيقي طبيعي و موسيقي هنري تقسيم مي‌شود و موسيقي هنري به موسيقي حلال و حرام تقسيم مي‌گردد.
موسيقي طبيعي عبارتست از نغمه‌هاي جويبارها، صداي آبشارها، صداي وزش بادهاي ملايم در درختان انواع پرندگان آواز قمري و كبك و هزاردستان. كه چون نواهاي طبيعي است و غالباً يك رنگ و يك نواخت و بر يك آهنگ و ميزان ملايم است، مسرت بخش است و حلال مي‌باشد.
موسيقي هنري عبارتست از آهنگ‌هايي كه بشر آنها را ساخته است و، وسايل مصنوعي آن، در دنياي كنوني عبارت است از تار، ويولون، سنتور، اكوردئون، گيتار، پيانو و غيره آهنگ‌هاي مصنوعي داراي زير و بم و ارتعاشات و تحريكات گوناگوني است كه گاه مي‌خنداند و زماني مي‌گرياند؛ گاهي به در افراط نيروي نشاط را در آدمي تحريك مي‌كند.[2]
3. اگر موسيقي هنري تحريك كننده شهوت و هيجان جنسي باشد و يا همراه آلات لهو و غنا باشد يا مناسب مجالس لهو باشد حرام است و جايز نيست مثل ساز زدن، دايره زدن و غيره اما اگر تحريك كننده نباشد و مناسب مجالس لهو نباشد جايز است و اشكال ندارد.[3]
4. ضررهاي موسيقي در روايات:
دربرخي روايات فقط از موسيقي‌هاي خاصي منع شده و حرام شمرده شده است و درباره بعضي از موسيقي‌ها منعي وجود ندارد و عدم منع به معناي فايده داشتن و مفيد بودن و باعث كمال بودن نيست.
[1] . احمد شرفخاني، انسان، غنا، موسيقي، مؤسسه انتشارات مشهور، 1380، ص58.
[2] . همان منبع، ص59.
[3] . همان منبع، ص98 به بعد.
www.andisheqom.com