پرسش :
سيد بودن از كجا شروع شد، و آيا سادات به جهنم مي روند؟
پاسخ :
سيادت از رسول اكرم(ص) شروع شد. سيادت يك نوع شرافت معنوي است كه در دودمان پيغمبر اسلام(ص) وجود دارد. اساساً اين يك موضوع عمومي است كه دودمان و فرزندان شريف و برجسته به تناسب مقام بزرگ خا ندان آن ها ميان تمام اقوام داراي احترام و شخصيت هستند. بنابراين احترام و شخصيت "سيادت" در نظر ما براي همان نسبتي است كه با بزرگ ترين شخصيت عالم انسانيت يعني پيغمبر اسلام(ص) دارند.
كلمه "سيد" كه در ل غت عرب به معناي "آقا" است، روي همين نظر به آن ها اطلاق مي شود. ريشه سيادت همان عظمت پيامبر(ص) و علي(ع) از نظر صفات و روحيات و اعمال است. آن ها به خاطر شخصيت والاي شان آقا و بزرگ بودند. البته شعاع اين سيادت و بزرگي به جدّ اعلاي پيامبر "هاشم" مي رسد.
فرزندان او نيز از اين راه كسب افتخار مي كنند.
ناگفته پيدا است كه انتساب به پيامبر نمي تواند توجيه كننده كم ترين تخلف باشد و از نظر قوانين تفاوتي با ديگران ندارند.
نيز اگر در قيامت مستحق عذاب و جهنم باشند، كيفر خواهند ديد. قرآن كريم ملاك برتري افراد را تقوا دانسته و فرمود: "همانا گرامي ترين شما پيش خدا با تقواترين شما است". همچنين از نظر قرآن در قيامت همة علاقه ها و نسب ها قطع مي شود: "هنگامي كه در صور دميده شود، هيچ گونه نسبي ميان آن ها نخواهد بود".
امام زين العابدين(ع) فرمود: "خداوند بهشت را براي كسي آفريده كه اطاعت فرمان او كند و نيكوكار باشد، هرچند برده اي از حبشه باشد، و دوزخ را براي كسي آفريده است كه نافرماني او كند، هر چند فرزندي از قريش باشد".
از آن جايي كه ملاك قرب معنوي، پاكي و شايستگي است، نه حَسَب و نسب، در تاريخ زندگي پيامبر(ص) و امامان بزرگوار مي خوانيم كه بعضي از نزديك ترين افراد منتسب به خود را به خاطر عدم ايمان يا انحراف از خط اسلام رسماً طرد كردند و از آن ها تنفر و بيزاري جستند. همان گونه كه رسول خدا(ص) جعفر فرزند امام علي النقي(ع) را "جعفر كذاب" خواند. او مردي نا اهل و عياش بود و پس از وفات امام عسكري(ع) به دروغ ادعاي امامت نمود و عده‌اي را به گمراهي كشيد. مرحوم شيخ عباس قمي دربارة اين شخص گفته: "جعفر مثلش مثل فرزند حضرت نوح پيغمبر است و ملقب به كذّاب است".
eporsesh.com
سيادت از رسول اكرم(ص) شروع شد. سيادت يك نوع شرافت معنوي است كه در دودمان پيغمبر اسلام(ص) وجود دارد. اساساً اين يك موضوع عمومي است كه دودمان و فرزندان شريف و برجسته به تناسب مقام بزرگ خا ندان آن ها ميان تمام اقوام داراي احترام و شخصيت هستند. بنابراين احترام و شخصيت "سيادت" در نظر ما براي همان نسبتي است كه با بزرگ ترين شخصيت عالم انسانيت يعني پيغمبر اسلام(ص) دارند.
كلمه "سيد" كه در ل غت عرب به معناي "آقا" است، روي همين نظر به آن ها اطلاق مي شود. ريشه سيادت همان عظمت پيامبر(ص) و علي(ع) از نظر صفات و روحيات و اعمال است. آن ها به خاطر شخصيت والاي شان آقا و بزرگ بودند. البته شعاع اين سيادت و بزرگي به جدّ اعلاي پيامبر "هاشم" مي رسد.
فرزندان او نيز از اين راه كسب افتخار مي كنند.
ناگفته پيدا است كه انتساب به پيامبر نمي تواند توجيه كننده كم ترين تخلف باشد و از نظر قوانين تفاوتي با ديگران ندارند.
نيز اگر در قيامت مستحق عذاب و جهنم باشند، كيفر خواهند ديد. قرآن كريم ملاك برتري افراد را تقوا دانسته و فرمود: "همانا گرامي ترين شما پيش خدا با تقواترين شما است". همچنين از نظر قرآن در قيامت همة علاقه ها و نسب ها قطع مي شود: "هنگامي كه در صور دميده شود، هيچ گونه نسبي ميان آن ها نخواهد بود".
امام زين العابدين(ع) فرمود: "خداوند بهشت را براي كسي آفريده كه اطاعت فرمان او كند و نيكوكار باشد، هرچند برده اي از حبشه باشد، و دوزخ را براي كسي آفريده است كه نافرماني او كند، هر چند فرزندي از قريش باشد".
از آن جايي كه ملاك قرب معنوي، پاكي و شايستگي است، نه حَسَب و نسب، در تاريخ زندگي پيامبر(ص) و امامان بزرگوار مي خوانيم كه بعضي از نزديك ترين افراد منتسب به خود را به خاطر عدم ايمان يا انحراف از خط اسلام رسماً طرد كردند و از آن ها تنفر و بيزاري جستند. همان گونه كه رسول خدا(ص) جعفر فرزند امام علي النقي(ع) را "جعفر كذاب" خواند. او مردي نا اهل و عياش بود و پس از وفات امام عسكري(ع) به دروغ ادعاي امامت نمود و عده‌اي را به گمراهي كشيد. مرحوم شيخ عباس قمي دربارة اين شخص گفته: "جعفر مثلش مثل فرزند حضرت نوح پيغمبر است و ملقب به كذّاب است".
eporsesh.com
