پرسش :

چرا آن تلاش و کوششی که برای برگزاری مراسم عزاداری امام حسین علیه السلام انجام داده می‌شود حتی برای پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و حضرت علی علیه السلام که قطعاً به نص روایات افضل از امام حسین علیه السلام هستند انجام داده نمی‌شود؟

پاسخ :
اولاً تلاش برای عزاداری امام حسین علیه السلام که بسیار نیکو و مؤکد است موجب نفی یا کم اهمیّت جلوه دادن عزاداری بقیة ائمة اطهار ـ علیهم السلام ـ و پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله نمی‌باشد و پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و دیگر امامان حتی پیامبران گذشته نیز برای امام حسین علیه السلام عزاداری و گریه نموده‌اند.
ثانیاً: دلیل پررونق بودن و شور و تلاش در عزاداری امام حسین علیه السلام به دلیل افضلیت آن حضرت نیست بلکه آنچه باعث ماندگاری و تلاش برای جاودانگی آن می‌شود رسوخ این حادثه امام حسین علیه السلام و اهدافش در قلوب جهانیان است و یک مکتب عملی که نمونة مکتب امام حسین علیه السلام باشد پیدا نمی‌شود، و آنچه از حضرت سیدالشهداء علیه السلام در حادثة عاشورا وجود دارد نمونه‌ای کامل از توحید، و ایمان کامل به جهان دیگر بود. و این مطلب از کلام شریف آن حضرت هویدا است. که می‌فرماید: «باید از اسلام خداحافظی کرد زمانی که زمامداری مسلمین بر عهدة شخصی هم چون یزید درآید.»[1] و علّت کلام امام علیه السلام این بود که یزید شخصی بود فقط از اسلام به جز نام چیزی نیاموخته و برخلاف آنچه که دین مقدس اسلام دستور داده بود انجام می داد تا جائی که میگساری و قماربازی و... از اقدامات آن شرور بود و آنچه که پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله در طول 23 سال بعثت خود تلاش کرده بود و حضرت علی علیه السلام در تثبیت این آیین و شریعت مقدس جان فشانی کرده بود به کلّی از دست می‌رفت و از طرفی از امام حسین علیه السلام درخواست می‌کردند که با یزید بیعت کند و در مقابل ظلم و فساد هیچ عکس‌العملی از خود نشان ندهد و رضایت و بیعت خود را بر حکومت یزید در مسند خلافت مسلمین اعلان نماید.
شهید مطهری (ره) در کتاب حماسة حسینی می‌گوید: آن گفته‌هایی که بشر همیشه به زبان می‌آورد ولی در عمل کمتر دیده می‌شود، در وجود امام حسین علیه السلام دیده می‌شود چگونه است که روح بشر این مقدار شکست ناپذیر باشد؟ بدنش قطعه قطعه می‌شود، یاران و نزدیکانش جلوی چشمش فدا می‌گردند و در برابر تشنگی و مصائب پابرجا می‌ماند، ولی تنها سلاح ویرانگر او ارتباط روحانی و مقام عبودیت اوست که بنیان وی را نگاه می‌دارد.[2]
از طرفی خداوند اجری عظیم بر سوگواران آن حضرت عطا خواهد کرد. چنین حادثه‌ای به سبب ارزش‌های باطنی و حالت اعجاز و اعجاب آن خود به خود در طول تاریخ به یادگار می‌ماند و در این زمینه ائمة اطهار علیهم السلام تأکیدات فراوانی فرموده‌اند که به اشاره به یک حدیث از امام صادق علیه السلام بسنده می‌کنیم «هر کس شعری در مرثیة امام حسین علیه السلام بخواند و 50 نفر را بگریاند بهشت او را واجب گردد و هر کس 30 نفر را یا 20 نفر را و 10 نفر را و 5 نفر را تا 1 نفر را بگریاند بهشت او را واجب گردد. مطلب قابل دقّت این که می‌فرماید هر کس مرثیه بخواند و خود بگرید بهشت او را واجب گردد و هر کس او را گریه نیاید پس تباکی نماید بهشت او را واجب گردد.[3]
و علّت این همه تأکید بر عزاداری و ثواب این است که آن حضرت یک مکتبی را به وجود آورد و هر نسل و هر جامعه‌ای که بخواهد در مقابل ظلم و جور ایستادگی کند باید از مکتب آن حضرت درس بگیرد. حسین بن علی علیه السلام در آن زمان یک الگوی بزرگ بود هر کس که می‌خواست در مقابل ظلم قیام کند شعارش (یا لثارات الحسین) بود[4] الآن هم این عزاداری‌ها، این همه سوگواری‌ها سوژه‌ای برای امر به معروف و نهی از منکر، برای اقامة نماز برای زنده کردن اسلام و برای احیاء احساسات و عواطف عالیة اسلامی در وجود ما می‌باشد.
پاورقی ها:
[1] - سید بن طاووس، اللهوف، ص 11 (و علی الاسلام السلام اذ قد بلیت الامةُ براعِ مثل یزید).
[2] - شهید مرتضی مطهری، حماسة حسینی، ج 1، ص 108.
[3] - شیخ عباس قمی، منتهی الامال، (چ انتشارات علمیه اسلامیه)، ص 211.
[4] - در مسند الامام الرضا، ج 1، ص 148.
منبع : اندیشه قم