نیاز همیشگی انسان به دعا

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

مَا الْمُبْتَلَى الَّذِی قَدِ اشْتَدَّ بِهِ الْبَلَاءُ بِأَحْوَجَ إِلَى الدُّعَاءِ مِنَ الْمُعَافَى الَّذِی لَا یَأْمَنُ الْبَلَاءَ.

آنکه گرفتار بلا و مصیبت است چندان محتاج دعا نیست تا آن کسی که بلا و مصیبت در انتظار اوست و از گرفتاری ایمن نیست.

نهج البلاغه: حکمت 294

کسی که در ناز و نعمت است از سلامتی و عافیت برخوردار است به طور دائم باید دعا کند که بار پروردگارا نعمت هایی که هم اینک در آن غرقم از من مگیر. الها نعمت های خود را درباره من به نقمت و بلا و مصیبت تبدیل مفرما مبادا آنکه سلامت است و در امنیت و آسایش است از دعا غافل شود. او یبشتر محتاج به دعاست باید شب و روز دعا کند و از خدا بخواهد توفیق شکرگزاری آنچه را که پروردگار به وی تفضل فرموده است ولی متاسفانه اغلب وقتی گرفتار می شوند تازه قدر نعمت را می دانند و به دست و پا می افتند نذر می کنند دعا م یکنند و به هر وسیله ای که راه نجاتشان در آن باشد متوسل می شوند.

خداوند تبارک و تعالی بارها فرموده است:

اُذکُروا نِعمَهَ اللهِ عَلَیکُم؛ نعمت خدا را بر خود یاد کنید.(1)

فَاذکُرو آلاءَ الله؛ نعمت های الهی را یاد آورید.(2)

نتیجه یادآوری نعمت های الهی شکر و سپاس از آن نعمت هاست و ثمره شکر و سپاس از دست ندادن و بقاء آنهاست.

شرح ابن میثم
یعنى: این هر دو به دعا نیازمندند، آن یکى براى نجات از گرفتارى و این یکى براى دوام عافیتش و ایمن شدن از رسیدن بلا. و این سخن تشویق اهل عافیت به دعا و درخواست از خداست، تا خداوند به آنان توجّه کند و لطفش در باره آنان پایدار باشد.(3)

پی‌نوشت‌ها:
1- سوره فاطر، آیه 3 و سوره بقره، آیه 231 و سوره آل عمران، آیه 103
2- سوره اعراف، آیه 69 و 74
3- ترجمه شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5، ص 671

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.