دعوا و نزاع؛ نابودکننده تدبیر انسان

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

الْخِلَافُ یَهْدِمُ الرَّأْیَ.

دعوا و نزاع تدبیر انسان را نابود می کند.

نهج البلاغه: حکمت 206

پرخاشگری و برخورد فیزیکی با یکدیگر و به طور کلی عصبانیت اندیشیدن و تدبیر را از انسان می گیرد در نتیجه اگر ما محق و صاحب حق باشیم نمی توانیم حق خود را ثابت کنیم گذشته از آنکه در دعوا و نزاع امکان ضرب و شتم هم وجود دارد و چه بسا در اوج خود برسد وخونی هم ریخته شود.

پس چه بهتر حداقل یک طرف نزاع کوتاه بیاید تا منازعه پایان پذیرد که فرونشاندن خشم و عصبانیت ازصفات اشخاص آراسته و دارای روح بلند است کسی که باعث پایان پذیری دعوا می شود و بر اعصاب خویش مسلط است جزو نیکوکاران است و خداوند او را دوست دارد.

وَالْکَاظِمِینَ الْغَیْظَ وَالْعَافِینَ عَنِ النَّاسِ وَاللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ؛
فرو برندگان خشم و آنها که از بدی مردم درگذرند و خداوند نیکوکاران را دوست می دارد.(1)

امام علی (علیه السلام) نیز فرمودند:
مِن اَحسَنِ اَفعالِ القادِرِ اَن یَغضَبَ فَیَحلُمَ؛
از بهترین کارهای انسان قدرتمند این است که عصبنی شود و بردباری کند.(2)

پی‌نوشت‌ها:
1- سوره آل عمران، آیه 134
2- غرر الحکم، ح 9322

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.