خطرات نگاه به نامحرم برای جوانان

چشم چرانی آرامش روحی و روانی انسان را نابود ساخته و فرد را دچار اضطراب و تشویش می نماید.
 

مکتب تشیع یک مکتب انسان ساز است و تمام امر و نهی های موجود در آن برای ارتقای بشریت است. یکی از دستوراتی که در قرآن موجود است و سفارش های زیادی هم برای آن شده، حفظ کردم چشم از نگاه به نامحرمان است. قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ وَیَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ۚ ذَٰلِکَ أَزْکَىٰ لَهُمْ. (ای رسول ما) مردان مؤمن را بگو تا چشم ها (از نگاه ناروا) بپوشند و فروج و اندام شان را ( از کار زشت با زنان ) محفوظ دارند که این بر پاکیزگی (جسم و جان) آنان اصلح است.[1] 
 

این توصیه برای تمام رده های سنی است اما جوانان و نوجوانان باید بیشتر دقت کنند و خودشان را از نگاه های آلوده حفظ کنند. دوران جوانی بهترین زمانی است که بتوانید خودتان را بسازید و برای آینده و آخرت آماده کنید. اگر در این دوران گرفتار نگاه های انحرافی و شهوانی شوید از ترقی و پیشرفت باز خواهید ماند و آینده تیره و تاری در انتظار شما خواهد بود. حضرت عیسى‌ (علیه السلام) فرمودند: از نگاه به نامحرم بپرهیزید که بذر شهوت را در دل مى‌نشاند و همین براى دچار شدن انسان به فتنه کافى است. [2] 
 

چشم، یکی از بزرگترین نعمت های است که خداوند به بشر داده است و حق چشم این است که از کارهای حرام حفظ شود و در مسیر درست خودش استفاده گردد. چشم، دریچه دل و اندیشه انسان است، اگر چگونه نگریستن را یاد بگیریم و چگونه دیدن را تجربه کنیم دنیای زیبایی در انتظار ما خواهد بود. جوان و نوجوان باید چشم خود را کنترل کنند و از نگاه به نامحرم حفظ کنند. چون گناه باعث خواهد شد تا از نعمت های خداوند محروم شویم اما در مقابل، حفظ کردن چشم از گناه باعث سرازیر شدن نعمت های الهی به سمت ما خواهد شد. شیطان می‌خواهد نیروهای خودش را به کار گیرد تا نسل بشریت را قطع کند و یکی از تیرهای که شیطان به قلب بشریت می‌زند تا او را بکشد، نگاه به نامحرمان است. 

از امام صادق (علیه‌السلام) روایت شده است که؛ چشم چرانی، یکی از تیرهای مسموم شیطان است و هر کسی برای خداوند آن را ترک کند نه برای غیر خدا، خداوند ایمانی که مزهٔ آن را شخص درک کند، جایگزین آن ترکِ نظر خواهد فرمود. [3]
 

زیبای و اندام افراد متفاوت از یکدیگر است و اگر جوان بخواهد اختیار چشمان خود را در دستان شیطان قرار دهد تا به هر سمتی که دوست دارد بکشد و با نگاه کردن به اندام های متفاوت باعث فریب جوان شود. این نگاه های و حسرت نرسیدن به آنها باعث خواهد شد تا آرامش روحی جوان از بین برود و دچار آشفتگی ذهنی شود.  «چشم چرانی آرامش روحی و روانی انسان را نابود ساخته و فرد را دچار اضطراب و تشویش می نماید.» [4]
 

جوانانی که از طریق نگاه های هوس آلود بهم رسیده و حاصل این نگاه های آلوده ختم به ازدواج و پیوند زندگی‌شان شده است و زندگی خود را بر اساس این بنیان سست بنا کرده اند. همیشه دچار استرس و نگرانی هستند که نکند شوهرم یا همسرم از طریق نگاه های دیگر منحرف شود و همین تفکرات باعث می‌شود تا زندگی آنها رنگ آرامش را پیدا نکند.«دکتر جامعه شناسی در این زمینه می گوید: جوانانی که هم دیگر را در پارک ها و خیابان ها می یابند، یا از طریق تماس های تلفنی به هم دیگر علاقمند می شوند. اصولاً مبنا و اساس علاقه مندی خود را با همان نگاه های اوّلیه پایه گذاری می کنند و این عشق و علاقه وقتی ظاهری باشد(و از طریق نگاه بوجود آمده باشد) قاعدةً بعد از مدّت زمانی کوتاه (کم تر از یک سال) به طلاق می انجامد.»[5]
 

بیشتر افراد دوست دارند که مادر، زن، دختر و خواهرش پاکدامن باشند و از نگاه های شیطانی دیگران در امان باشند و اگر کسی هم نگاه چپ به آنها کند باعث برافروختگی آنها می‌شود.اما همین فرد، خودش به دیگران نگاه آلوده ای دارد. «ابو بصیر به امام صادق (علیه‌السلام) عرض کرد؛ اگر در راه، زنی از کنار مردی بگذرد، آیا جایز است مرد به پشت او بنگرد؟ حضرت فرمودند؛ آیا کسی از شما دوست دارد، مردی نامحرم به همسر او یا زنی از بستگانش نظر افکند؟ عرض کردم؛ نه، فرمودند: برای مردم همان را بخواه و به همان راضی باش که برای خود می خواهی و راضی هستی. [6]
 

اگر جوانان و نوجوانان بتوانند ایمان و اعتقاد خود را تقویت کرده و عالم را محضر خداوند بدانند، از بسیاری از گناهان محفوظ خواهند شد و گرفتار شیطان نمی‌شوند. وقتی که جوان و نوجوان به خدا توجه داشته باشند و خانه دلشان و چشم جان شان را با خداوند پر کرد باشند اصلاً جایی برای غیر پیدا نمی شود. 

پی نوشت :
[1] قرآن کریم، سوره مبارکه نور، آیه 30 
[2] تفسیر روح‌البیان، صفحه 333
[3] من لا یحضره الفقیه، جلد 4، صفحه 18
[4] مشکلات جنسی، ناصر مکارم شیرازی، قم: انتشارات نسل جوان، صفحه 167.
[5] هفته نامه دیدگاه، دکتر شیخی، پیش شماره 3، آبان، 79، صفحه 5.
[6] من لا یحضره الفقیه، جلد 4، صفحه 18