جعفر ریاض همدانی
(وف 1268 ق)، خطاط، شاعر و نویسنده. وى در همدان متولد شد. نزد ابوالقاسم ذوالریاستین تحصیل كرد و بعد از مرگ استادش به تهران سفر نمود بعد از مدتى در انزوا زیستن، امیركبیر او را شناخت و بركشید. بعد از مرگ امیركبیر مریض شد و در سن جوانى درگذشت. ریاض از شاعران و نثرنویسان عهد محمدشاه و ناصرالدینشاه بود. وى صاحب مقالاتى به سبك بدیعالزمان و مقامات حمیدالدین بلخى است و كتابى نیز به نام «گنج شایگان» دارد كه در آن از «گلستان» سعدى و «پریشان» قاآنى تقلید كرده است. میرزا جعفر به دو زبان فارسى و عربى شعر مىگفته و در نجوم و هندسه و حساب نیز دست داشته است و به قولى رسالهاى در موسیقى نیز داشته و در نگارش خطوط نسخ و شكسته توانا بوده است. از آثار چاپ شدهى وى: «غزلیات ریاض»؛ «الف لیله»؛ «دیوان شعر».[1]
ابراهیم ریاضى از علماء بنام و دانشمندان گرامى نجفآباد بودهاند.
وى در سال 1277 شمسى در نجفآباد در یك خانواده زراعت پیشهاى متولد شده و چون در كودكى پدر خود را از دست داد تا سن 18 سالگى تحت سرپرستى برادر بزرگش به زراعت اشتغال داشت.
ولى در این سنین علاقهاى كه از مدتها پیش به تحصیل علم داشت او را به سوى حوزه علمیه اصفهان كشانیده و پس از فراگرفتن علوم مقدماتى و ادبیات و... در اصفهان عزیمت به قم نموده و از محضر مرحوم آیتاللَّه حایرى (مؤسس) حوزه استفاده نموده و به واسطه شدت علاقهاش به تحصیل و تقواى باطنى كه داشت مورد توجه و اعتماد استاد واقع و كمكم جزو معاریف حوزه و نزدیكان آن مرحوم گردید.
خلاصه آن مرحوم مدت دوازده سال در اصفهان و قم تحصیل و كسب علم و كمال نمود و در سن سىسالگى به نجفآباد مراجعت و ازدواج نموده و در آنجا ملازمت فقیه زمانش مرحوم آیتاللَّه حاج شیخ احمد حججى كه عالمى بىآلایش و مروجى كمنظیر بود اختیار و مشغول به تبلیغ و ترویج گردید و در مدت كوتاهى به خدمتگذارى و خیراندیشى معروف و با همت بلند و كوشش صادقانه خود و كمك مردم یك مركز علمى و دینى به نام (مدرسه الحجتیه) تأسیس كه داراى سى حجره و مدرس و كتابخانه مجهز و مسجدى آبرومند مىباشد.
مرحوم ریاضى براى تدریس و تربیت طلاب علوم دینى زحمات فراوانى متحمل شده و بر اثر كوشش معظمله در این مورد بالغ بر سیصد نفر دانشجوى علوم دینى در مقامات مختلف از این شهر و حومه آن برخاسته كه هر كدام به نوبه خود مشغول انجام وظیفه هستند.
بارى آن مرحوم بر اثر فعالیتهاى خستگىناپذیر و عشق و علاقهاى كه به خاندان رسالت داشت چندین مسجد بنام آن بزرگواران و نیز براى رفاه مردم حمام و حسینیه بنا نموده است.
مرحوم ریاضى به واسطه كاردانى و معنویت و تقوائى كه داشت در شهر نجفآباد چنان نفوذ كلام داشت كه حتى دعاوى و اختلافات چندین ساله محاكم قضائى را در یك جلسه فیصل مىداد و مردم شهر به دیده احترامى بیش از حد به وى مىنگریستند كه این توجه براى خدمت به خلق و بسندگى خالص خدا و پاكى نیتش بود بارها شده بود كه براى تشویق مردم به امور خیر شخصا بیل و كلنگ به دست گرفته و به امور ساختمانى مدرسه و مسجد و... كمك مىكرد.
خلاصه عمرى كوتاه و بابركت داشت به طورى كه این همه خدمت و فعالیت در این مدت كوتاه جز به توفیقات الهى میسر نیست.
آن مرحوم در مهرماه 1333 شمسى در سن پنجاه و شش سالگى بر اثر سكته قلبى درگذشت و در حسینیه اعظم كه از بناهائى است كه به دست آن مرحوم پایهگذارى شد دفن گردید و فوت آن مرحوم انقلاب عظیمى در استان اصفهان به وجود آورد به طورى كه از فرسخها راه عزاداران به صورت دستههاى سینهزن و زنجیرزن حركت و به نجفآباد آمده و مورد استقبال گرم مردم نجفآباد شده و این تظاهرات موجب شد كه عدهاى از جوانان علاقمند به تحصیل علوم دینى گردیدند.
آرى مرحوم ریاضى حیات و مماتش بركت و تبلیغ بود. داراى چندین فرزند مىباشد كه از آنها فرزند ارشدش ثقهالاسلام آقا شیخ حیدرعلى ریاضى در لباس مقدس روحانیت اشتغال به انجام وظیفه دینى دارند و مورد احترام طبقات مختلف شهر مىباشد.
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
