رونالدو لوئیز نازاریو د لیما
او فوتبال را در باشگاه تنیس والکوئره که یک تیم فوتسال محلی در منطقه بنتو ریبیرو بود (منطقه ای که در آن متولد شده بود)، شروع کرد. در ابتدا قصد داشت دروازه بان شود، اما به دلیل کم بودن زمان حضورش درتیم، به خط حمله علاقمند شد. رونالدو در ۱۳ سالگی به باشگاه فوتسال سوسیا راموس بنتو ریبیرو پیوست. ۲ سال بعد به تیم سائوکریستووائو رفت و از آنجا بود که در زمین های بزرگ بازی کرد. رونالدو به دلیل توانایی زیادش در بازی از یک طرف پیشنهاد بازی در تیم ملی زیر ۱۷ سال برزیل را دریافت نمود و از طرف دیگر مورد توجه باشگاه کروزیرو از بلو هوریزونته قرار گرفت که این انتقال در سال ۱۹۹۳ صورت گرفت.
رونالدو برزیلی در اولین فصل حضورش در لیگ فوتبال برزیل، ۱۲ گل در ۱۴ بازی به نام خود ثبت کرد. به اینها باید ۲۲ گلی را هم که در لیگ منطقه ای میناس گرایس زد، اضافه کرد.
او بعد از این که در سال ۱۹۹۴ اولین بازی ملی خود را انجام داد و در جام جهانی آمریکا هم شرکت نمود، مورد توجه و علاقه چندین باشگاه اروپایی قرار گرفت. گرچه دو تیم بزرگ ایتالیایی، یوونتوس تورین و آ.ث. میلان هم در بین این تیم ها بودند، رونالدو به پیشنهاد روماریو، هم تیمی اش در تیم ملی برزیل، به ازای ۵/۹ میلیون مارک راهی باشگاه هلندی آیندهوون شد. این مبلغ در آن زمان بالاترین مبلغی بود تا آن موقع به یک بازیکن برزیلی پرداخت شده بود.
رونالدو از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۶، ۵۷ بازی رسمی برای آیندهوون هلند انجام داد و ۵۴ گل هم به ثمر رساند. او در سال ۱۹۹۶ به ازای ۳۰ میلیون مارک به تیم بارسلونا اسپانیا پیوست. گرچه فقط یک فصل در این تیم بود، اما در همین مدت بسیار موفق عمل کرد. رونالدو در فینال جام در جام اروپا تک گل پیروزی بخش بارسا را در مقابل پاری سن ژرمن، مدافع عنوان قهرمانی به ثمر رساند و با ۳۴ گل زده، در سال ۱۹۹۷ آقای گل باشگاه های اسپانیا شد. او در این دوره دوبار نیز در سال های ۱۹۹۶ و ۱۹۹۷ به عنوان مرد سال فوتبال جهان و یک بار در سال ۱۹۹۷ به عنوان مرد سال فوتبال اروپا انتخاب شد، و هر دو بار به عنوان جوان ترین بازیکنی که به این موفقیت دست پیدا میکند.
رونالدو در شروع فصل ۱۹۹۸/۱۹۹۷ به باشگاه ایتالیایی اینتر میلان انتقال پیدا کرد. نراتزوری ها امیدوار بودند که با استخدام رونالدو سلطه یوونتوس و میلان بر سری A را بشکنند و اولین عنوان قهرمانی پس از سال ۱۹۸۹ را کسب نمایند. این انتقال ۵۰ میلیون مارک برای اینتر هزینه داشت که در آن زمان رکورد نقل و انتقالات دنیا شکسته شد. در آن فصل اینتر نایب قهرمان سری A و نیز قهرمان جام یوفا شد. رونالدو نیز برخلاف آن که در هر لیگی در همان فصل اول آقای گل میشد، در آن فصل بعد از اولیور بیرهوف آلمانی، به عنوان دومین گلزن برتر ایتالیا شد.
.jpg "رونالدو لوئیز نازاریو د لیما")
فصل بعدی برای اینتر میلان فاجعه آمیز بود. آنها در لیگ هشتم شدند و به هیچ یک از جام های اروپایی هم راه پیدا نکردند. رونالدو در این فصل برای اولین بار دچار مصدومیتی جزئی شد و فقط در ۱۹ بازی تیمش حضور پیدا کرد و ۱۴ گل نیز زد. فصل بعدی مصدومیتش پیشرفت کرد. رونالدو در نوامبر سال ۱۹۹۹ زانوی راستش به شدت آسیب دید و پس از چهار ماه، وقتی به میدان برگشت، در همان بازی اول و در دقیقه ششم به علت پارگی دوباره رباط پای راستش مجبور به ترک زمین شد. پس از ۱۷ ماه استراحت در ۲۰ سپتامبر سال ۲۰۰۱ در جام یوفا در مقابل تیم رومانیایی اف.سی. براشو به میدان برگشت. با درخشش رونالدو در دور برگشت فصل ۲۰۰۲/۲۰۰۱ (۷ گل زده در ۱۰ بازی)، اینتر تا هفته آخر لیگ هم شانس قهرمانی داشت. با یک شکست ۲ بر ۴ مقابل لاتزیورم در روز آخر، صدر جدول به یوونتوس رسید. در مقابل، در جام جهانی ۲۰۰۲ در ژاپن و کره جنوبی، رونالدو بازگشتی موثر در قهرمانی برزیل داشت.
بعد از آن، رونالدو برزیلی از اینتر میلان جدا شد و با مبلغ ۴۵ میلیون یورو به رئال مادرید پیوست تا پس از لوئیز فیگو و زین الدین زیدان، سومین فوق ستاره خارجی این تیم باشد. اولین فصل حضور در رئال بسیار موفقیت آمیز بود. او در همان سال با رئال به قهرمانی جام باشگاه های جهان دست پیدا کرد و به علاوه بازهم به عنوان مرد سال اروپا و جهان انتخاب شد. رونالدو از یک سو مطمئن ترین گلزن تیمش بود و از سویی دیگر در این فصل، بیست و نهمین قهرمانی اش در لالیگا را جشن گرفت. در فصل بعدی نیز یک بار دیگر پس از سال ۱۹۹۷ آقای گل باشگاه های اسپانیا شد. اما رئال نه در آن فصل و نه در دو فصل بعدی موفق به کسب هیچ عنوانی نشد، چیزی که برای تیم با آن همه ستاره یک فاجعه واقعی بود به خصوص که هم زمان بارسلونا، بزرگ ترین رقیب رئال، هم در لالیگا و هم در لیگ قهرمانان اروپا توانسته بود به مقام قهرمانی برسد.
از فصل ۲۰۰۷/۲۰۰۶ دیگر رونالدو موقعیت خوبی در رئال نداشت. به طوری که در طول ۲۱۵ روز هیچ گلی نزد و از سوی سرمربی جدید رئال، فابیو کاپلو، از ترکیب اصلی نیز کنار گذاشته شد، چراکه به مهاجم تازه وارد تیم، رود فان نیستلروی هلندی اعتماد بیشتری داشت. در کنار همه اینها، مصدومیت های جدید نیز گریبانگیر رونالدوی برزیلی شد. همه اینها باعث شد تا او در ژانویه سال ۲۰۰۷ به فکر بازگشت به میلان در سری A ایتالیا بیفتد. البته این بار نه به اینتر میلان، بلکه به تیم رقیبش، آ.ث. میلان. انتقالی که باعث بی اعتباری اش نزد هواداران اینتر شد. در میلان دوباره آغاز گلزنی های او بود، اما در لیگ قهرمانان اروپا حق بازی در میلان را نداشت، چراکه در همان فصل با پیراهن رئال در این مسابقات بازی کرده بود. البته در همان فصل، تیم سابق او، رئال موفق شد قهرمانی در لالیگا را کسب نماید.
در سال ۲۰۰۷ با چندین مصدومیت مواجه شد، به طوری که در مجموع یک نیم سال در اختیار تیمش نبود متعاقب آن به تیم فنرباغچه استانبول ترکیه و سپس فلامینگو ریودوژانیرو پیوست. در همین زمان به علت انجام یک انتقال خون که برای بهبودی سریع تر پای مصدومش انجام شده بود، به دوپینگ متهم شد. با وجود این، در تاریخ ۱۳ ژانویه سال ۲۰۰۰در بازگشت به میادین فوتبال، در دیدار برابر ناپل دو گل زد و یک گل ساخت تا بازهم هنر فوتبالش را به رخ همگان بکشد.
منبع: پرورش افکار
.jpg "5 ابزار ضروری برای زنده ماندن در صعودهای زمستانی")
