محمدابراهیم اولیاء سمیع

(وف 1300 ق)، خطاط و شاعر، متخلص به صفا. معروف به حاجى‏آقا اولیاء سمیع. وى از نوادگان میرغیاث‏الدین منصور و از سادات دشتكى اهل‏اللَّه بود. همه‏ى خاندان او به همین نام معروف بوند. در خدمت حسام‏السلطنه، سلطان مراد میرزا، تربیت یافت. پس از تحصل علم و معرفت در شیراز، به بمبئى رفت و كتابهاى «تاریخ وصاف»، «دیوان» حافظ، «انوار سهیلى»، «شاهنامه فردوسى»، «دیوان قاآنى» را به خط خود نوشت و چاپ كرد و تاكنون نسخه‏هاى آن در كتابخانه‏هاى ایران موجود است. سالها در بمبئى و حیدرآباد به سر برد و در آنجا به تجارت پرداخت. در آخر كلیه مال‏التجاره او در دریا غرق شد و تهى‏دست به حیدرآباد رفت و در آنجا به تعلیم زبان فارسى مشغول شد. پس از چندى به مشهد و از آنجا به شیراز رفت و همان جا درگذشت. جسدش را به نجف منتقل كردند. اولیاء سمیع نستعلیق را خوش مى‏نوشت و شعر نیز مى‏سرود. از آثار وى: «دیوان» شعر؛ «تاریخ وصاف»، كه به سال 1269 ق در بمبئى چاپ شده است، به قلم كتابت خفى خوش؛ «اخلاق ناصرى» و غیره، كه اجزاء خمسه‏ى آن در یك مجلد به سال 1286 ق در بمبئى چاپ شده، به قلم كتابت خفى خوش، شش دفتر «مثنوى» مولانا، كه به سال 1270 ق چاپ شده، به قلم كتابت خفى خوش. و دو اثر دیگر كه در كتاب «احوال و آثار خوشنویسان» به آنها اشاره شده است.