ابوالفتح ابراهیم جاهی صفوی

(984 -946 ق)، خطاط و شاعر، متخلص به جاهى. وى به علو همت وفور فضل و لطف طبع در میان شاهزادگان صفویه ممتاز بود. در جوانى به دامادى شاه طهماسب رسید و ایالت خراسان به او تفویض شد. او از علوم متداول، صرف و نحو، معانى و بیان، عروض و قافیه، معما، انشاء، منطق و حكمت طبیعى و الهى، طب، ریاضى، موسیقى، هیات، تاریخ، علم انساب و... حظى وافر داشت و همچنین با فنون مختلف و هنرهاى خوشنویسى، نقاشى و تذهیب و تصویرسازى، زرفشانى، صحافى و خاتم‏سازى آشنا بود. همچنین شعر فارسى و تركى را نیكو مى‏سرود. وى علم تجوید و قرائت را نزد شیخ فخرالدین طبسى و پدرش، شیخ حسنعلى، آموخت. جاهى در خط نستعلیق، ابتدا چندى نزد مالك دیلیمى تعلیم گرفت اما چون به شیوه‏ى میرعلى هروى متمایل بود، از روى خط او مشق مى‏كرد و گاهى نیز كتابت خفى مى‏كرد. سلطان ابراهیم میرزا پس از دوازده سال فرمانروایى خراسان به پایتخت (قزوین) احضار شد و شاه اسماعیل دوم بر اثر عداوت و كینه‏اى كه از وى و دیگر شاهزادگان داشت، او و یازده تن دیگر را به قتل رسانید. جاهى به صحبت دانشمندان و شعرا و ادبا و هنرمندان میل فراوان داشت و در مجلس وى غالبا دانشمندان و موسیقیدانان حاضر بودند. او چند ساز را به خوبى مى‏نواخت و در نواختن قانون شاگرد قاسم قانونى هراتى بود. از شاگردان وى مى‏توان به میرمنشى قمى (پدر قاضى احمد)، خاقانى ثانى، خواجه حسین ثنایى مشهدى، انیسى شاملو و ملاشكوهى اشاره كرد. مجموعه‏ى آثار وى عبارتند از: «خطوط خوشنویسان»؛ «تصاویر مصوران»؛ «جواهرات»؛ «ظروف چینى». همچنین وى در كتابخانه‏ى خود قریب چهارهزار نسخه‏ى خطى داشته است. جاهى صاحب «دیوان» شعرى قریب سه‏هزار بیت است. از خطوط او دو قطعه موجود است كه هر دو رنگه‏ى تحریردار، یكى به قلم سفیداب و دیگرى به زعفران، به خط نستعلیق سه‏دانگ خوش و هر دو به شیوه‏ى میرعلى هروى است، با رقمهاى: «فقیر ابراهیم بن بهرام غفر ذنوبه» و «فقیر ابراهیم».