موسی جوان

(تو 1277 -1275 ش)، حقوقدان و نویسنده. در تبریز به دنیا آمد. وى تحصیلات عالى خود را در تهران به پایان رسانید و موفق به دریافت درجه‏ى دكترا در علوم قضایى از دانشكده حقوق پاریس شد. علاوه بر آن در محضر میرزامهدى آشتیانى حكمت آموخت و به زبانهاى روسى، انگلیسى، فرانسه و عربى آشنایى پیدا كرد. جوان در دوره‏هاى یازدهم، دوازدهم و سیزدهم نماینده مجلس بود. از آثار او: «افسانه‏هاى دینى در مصر قدیم»؛ «تاریخ اجتماعى ایران باستان»؛ «رد كتاب تصوف و رد حكمت‏الاشراق»؛ «مبانى حقوق».[1] فرزند شیخ على مجتهد تبریزى، متولد 1275 در تبریز. تحصیلات قدیم و جدید را فراگرفت و از مدرسه‏ى حقوق تهران درجه‏ى لیسانس دریافت كرد. در 1304 به اروپا رفت، در پاریس به تحصیل حقوق پرداخت و درجه‏ى دكترا گرفت. پس از مراجعت به تهران، مشغول خدمات قضائى شد. بعد به وزارت كشور رفت و به شهردارى شهر مشهد انتخاب گردید. پس از چندى، از مشاغل دولتى صرفنظر نمود و حرفه‏ى وكالت دادگسترى را انتخاب كرد و در تهران ابتدا به عضویت انجمن بلدیه انتخاب شد و به مقام نایب‏رئیسى انجمن ارتقاء مقام یافت. در همین سمت موجبات معروفیت خود را كاملاً فراهم نمود. در دوره‏ى دهم از شهر رى به وكالت مجلس انتخاب شد. در دوره‏هاى یازدهم و دوازدهم و سیزدهم هم وكیل مجلس بود. در دوره‏ى سیزدهم به علت مخالفت با پیمان سه‏گانه كه فروغى و سهیلى آن را به تصویب رسانیدند، استعفا داد. در همان دوره طرحى تهیه و به مجلس تقدیم نمود كه به موجب آن بایستى به وضع دارائى و ثروت كارمندان دولت در بیست سال گذشته رسیدگى مى‏شد. این طرح در مجلس رد شد. از او تألیفاتى باقى مانده كه مهمتر از همه مجلدات مبانى حقوق در پنج مجلد است. كتاب دیگرى به نام تاریخ اجتماعى ایران باستان نوشت كه مورد انتقاد شدید سعید نفیسى قرار گرفت.