محمدعلی حزین لاهیجی

(1181 -1103 ق)، ادیب، عارف و شاعر، متخلص به حزین و معروف به شیخ على حزین. وى در اصفهان متولد شد. بعد از هجوم افاغنه در سال 1135 ق به اصفهان، از آن شهر فرارى شد و سرگردان، تا اینكه در سال 1146 ق از ترس نادرشاه به هند رفت و تا آخر عمر حدود سى و پنج سال در هندوستان زندگى كرد و در سال 1181 ق در حدود هفتاد و هشت سالگى در بنارس درگذشت و در همان شهر دفن شد. او از احفاد شیخ زاهد گیلانى، عارف معروف، بوده است و خطوط را بسیار نیكو مى‏نوشت و صاحب كمالات صورى و معنوى بود. او سرگذشت خود و حوادث و وقایع عصر خویش را با احوال و اوضاع سیاسى به قلم شیوایى نوشته است. حزین با اكثر علوم و فنون آشنایى كامل داشت. تالیفات متعددى در نظم و نثر به عربى و فارسى داشته كه مهمترین آنها عبارت‏اند از: «تذكره‏ى شعرا»؛ «تاریخ حزین»؛ «دیوان» اشعار؛ «كلیات» شامل قصاید، قطعات و مثنویهاى «صفیر دل»؛ «چمن و انجمن»؛ «مطمح الانظار»؛ «فرهنگنامه»؛ و «تذكارات العاشقین»، در برابر «لیلى و مجنون».[1] (ع. بخش 1) (شیخ) محمدعلى بن ابوطالب لاهیجى اصفهانى (و. اصفهان 1103 ه.ق./ 1691 م.- ف. بنارس (هند) 1181 ه.ق./ 1767 م.). وى از اعقاب شیخ زاهد گیلانى است. اجدادش در لاهیجان سكونت داشتند و پدرش از آنجا به اصفهان رفت و محمدعلى در آن شهر تولد یافت، و در حمله افغانان از اصفهان بیرون شد، و پس از سفر در بلاد ایران و عراق و حجاز و یمن به هند شتافت و تا پایان عمر در آن ناحیه بود. حزین كتابى در احوال شاعران به نام «تذكره حزین» و سرگذشتى به نام «تاریخ حزین» دارد كه هر دو حاوى اطلاعات سودمندست. حزین دیوان اشعار خود را در چهار قسمت مدون كرده، و آن مشتمل بر انواع مختلف شعر است سخن او متوسط و مقرون به سادگى و روانى و حد فاصلى است میان سبك شاعران قدیم و سبك هندى.

محمدعلی حزین لاهیجی

تازه های مشاهیر

بیشترین بازدید هفته