حمدالله مستوفی قزوینی

(وف 750 ق)، مورخ و شاعر. وى از یك خاندان كهن مستوفیان در قزوین متولد شد. پدر حمداللَّه به عنوان مستوفى در دستگاه ایلخانان خدمت مى‏كرد و به همین دلیل مستوفى لقب گرفتند. او از آغاز جوانى بنابر سیرت آباء و اجداد به خدمت دیوانى اشتغال داشت، ابتدا به خدمد خواجه رشیدالدین فضل‏اللَّه درآمد و به امر كتابت مشغول شد. حمداللَّه در سال 711 ق حاكم و مستوفى ابهر و زنجان و طارم شد و پس از قتل خواجه رشیدالدین فضل‏اللَّه، در سلك ملازمان خواجه غیاث‏الدین محمد فرزند خلف وزیر مقتول، درآمد و تا سال 736 ق در خدمت وى باقى بود تا آن بزرگوار نیز به قتل رسید. سفرهایى به تبریز و بغداد و شیراز و اصفهان كرد و در قزوین درگذشت. از او سه اثر معتبر باقى است: «تاریخ گزیده»؛ «نزهه القلوب»؛ منظومه‏ى معروف «ظفر نامه» كه مشتمل بر هفتاد و پنج هزار بیت است.[1] مستوفى مورخ و جغرافى‏دان معروف (ف. 750 ه.ق.). وى از نژاد عرب بود و سلسله نسب خود را به حر بن یزید ریاحى میرسانید، ولى افراد خاندان او سالیان دراز در قزوین سكونت داشتند. وى صحبت دانشمندان را درك مى‏كرد و مخصوصا از مصاحبت رشیدالدین در مباحث علمى خاصه تاریخ بهره‏مند مى‏شد. آثار او عبارتست از: تاریخ گزیده (730)، ظفرنامه به سیاق شاهنامه (735) و نزهة القلوب (740)، آرامگاه وى در قزوین است.