ابوالحسن علی زواره ای

(س دهم ق)، مفسر، فقیه، محدث و ادیب امامى. وى از عالمان بزرگ تفسیر، حدیث و فقه و ادب بود در عصر شاه اسماعیل اول و شاه طهماسب صفوى در اصفهان مى‏زیست. وى از اكابر شاگردان محقق كركى، شیخ على بن عبدالعالى، سید غیاث‏الدین جمشید زواره‏اى مفسر و سید امیر عبدالوهاب استرآبادى بود. تفسیر را از سید غیاث‏الدین جمشید زواره‏اى اخذ و از میر عبدالوهاب بن على حسینى استرآبادى روایت كرد. زواره‏اى استاد ملا فتح‏اللَّه كاشانى مفسر معروف است. از آثار وى: «ترجمه الخواص» یا «تفسیر زوارى»، در تفسیر قرآن، تالیف شده در سال 946 ق؛ شرح «نهج‏البلاغه» به فارسى به نام «روضه الابرار»؛ ترجمه‏ى «كشف الغمه» بهاءالدین عیسى اربلى به نام «ترجمه المناقب»؛ ترجمه‏ى «مكارم الاخلاق» رضى‏الدین طبرسى به نام «مكارم الكرائم»؛ ترجمه‏ى «عده الداعى» ابن‏فهد حلى به نام «مفتاح النجاح»؛ ترجمه «الاحتجاج» طبرسى كه به نام شاه طهماسب به پایان رسانید؛ ترجمه تفسیر منسوب به امام عسگرى (ع) به نام «آثار الاخیار»؛ ترجمه «الطرائف» ابن‏طاووس به نام «طراوه اللطائف»؛ «مرآت الصفا»، در زیارات؛ «مجمع الهدى»، در تاریخ پیامبران، تلخیص «احسن الكبار فى مناقب ائمه الاطهار» ورامینى به نام «لوامع الانوار الى معرفه ائمه الاطهار»، به فارسى.