عبدالکریم سعادت بوشهری

(1378 -1297 ق)، دانشمند و مولف. وى در نجف اشرف متولد شد و چون پدرش شیخ محمدعلى از پیشوایان مذهبى كازرون بود در سن هفت سالگى به آن شهر رفت و مقدمات فارسى و عربى را در آنجا آموخت و در سال 1316 ق براى تكمیل تحصیلات به شیراز رفت و یكسال در مدارس قدیمى شیراز تحصیل كرد. در سال 1317 ق به همراه برادرش شیخ محمدحسین سعادت براى تاسیس مدرسه سعادت به بوشهر رفت و در آن مدرسه سمت نظامت یافت و در قسمت علوم ادبى و ریاضى مشغول به تدریس شد و مدت دوازده سال بدین كار پرداخت تا در سال 1329 ق به نجف رفت و در آنجا به اصرار آخوند مولى محمدكاظم مجتهد خراسانى به مدیریت و تدریس در مدرسه علوى به مدت نه سال مشغول شد. بعد از پایان جنگ جهانى اول وى به شیراز رفت و از سال 1338 ق در مدرسه منصوریه و دیگر مدارس قدیم و جدید شیراز به تدریس در رشته ادبیات و ریاضیات پرداخت و به مدت ده سال نیز ریاست اداره اوقات را بر عهده داشت. وى همچنین سردبیر روزنامه «عدالت» بود. سعادت علاوه بر احاطه به زبان عربى و آشنایى به زبان انگلیسى و مهارت در ادبیات تازى و فارسى و سایر علوم قدیمى و دینى در علم حساب و مسایل ریاضى نیز ید طولایى داشت. وى در سال 1339 ق در سن هفتاد سالگى بازنشسته شد و به امور زراعتى پرداخت. وى عضو انجمن كتابخانه ملى و اتحادیه فلاحتى و همچنین ریاست انجمن حمایت زندانیان را داشت. از آثار وى: «شرعیات»؛ «جغرافیاى ابتدایى»؛ «خلاصه الصرف»؛ «حقوق بشرى»، در اخلاق؛ «جامع الحساب»؛ «آداب پرورش جوانان»؛ «دوره حساب».