يکشنبه، 21 فروردين 1390
تخمین زمان مطالعه:
موارد بیشتر برای شما

محمود عارفی هروی

محمود عارفی هروی
(853 / 850 -792 ق)، شاعر. در هرات ولادت یافت. وى از شاعران مشهور عهد شاهرخ بن تیمور و از ستایندگان خاص وزیر او، خواجه پیر احمد بن اسحاق، بود. چون به سبك سلمان ساوجى شعر مى‏سرود و مهارتى خاص در سخنورى داشت به سلمان ثانى معروف بود. عارفى در طریقه‏ى حنفى تعصب داشت. در هرات درگذشت و همان جا به خاك سپرده شد. وى در سرودن غزل و مثنوى مهارت داشت. از آثارش: «دیوان» غزلیات، مثنوى «حالنامه»، یا «گوى و چوگان»؛ «جواهر الاسلام»، مثنوى اخلاقى و دینى؛ «ده‏نامه»، كه به نام خواجه پیر احمد بن اسحاق سروده است.[1] هروى شاعر قر. نهم ه. (و. 791 ه.ق.) طرفداران وى او را «سلمان ثانى» لقب داده بوند زیرا از یك سو به سبك سلمان ساوجى شعر مى‏گفته و از سوى دیگر- چنانكه امیر علیشیر نوائى در مجالس النفائس گفته- هر دو شاعر از مرض رمد (چشم) در عذاب بوده‏اند. مهمترین اثر وى منظومه‏اى صوفیانه و تمثیلى است كه به درستى آن را «حال‏نامه» نامیده و آن مشتمل است بر 500 بیت كه به طبع رسیده و این منظومه غالبا در افواه، به مناسبت موضوع آن، به مثنوى «گو و چوگان» معروفست و شاعر آن را در مدت دو هفته تصنیف كرده است.


ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.