محمد باقر کمره ای

(تو ح 1320 ق)، عالم دینى، فقیه، مترجم و نویسنده. در كمره خمین به دنیا آمد و پس از خواندن مقدمات نزد پدر به سلطان آباد (اراك) رفت و پس از انتقال حوزه علمیه به قم رفت و از محضر آیت‏اللَّه حائرى و مدرسین بزرگ استفاده نمود. او در 1347 ق از آیت‏اللَّه حایرى اجازه‏ى اجتهاد یافت. وى فلسفه و ریاضیات را نزد اساتید قم فراگرفت و نزدیك دو سال نیز در اصفهان درس خواند، آن گاه به نجف مهاجرت نمود و چند سالى از درس و بحث آیت‏اللَّه میرزا محمد حسین نایینى و آیت‏اللَّه آقا ضیاءالدین عراقى و آیت‏اللَّه اصفهانى و آیت‏اللَّه شیخ محمد حسین كمپانى و دیگران بهره‏مند شد و به مدارج عالیه علم نایل آمد و از اساتید خود اجازه‏ى اجتهاد و روایت گرفت. سپس به تدریس متون فقه همچون «مكاسب» و «كفایه» و رسایل و غیره پرداخت و در حدود 1360 ق به ایران بازگشت و بعد از چند سال به شهر رى رفت و به تألیف و تدریس و ترجمه مشغول شد و كتاب‏هاى بسیارى شامل ترجمه و تألیف و شرح از خود باقى گذاشت. از آثارش: ترجمه و تنظیم برخى از مجلدات «شرح نهج‏البلاغه» خویى، و تألیف به سبك آن؛ ترجمه‏ى «اصول كافى»؛ ترجمه‏ى «امالى» شیخ صدوق؛ ترجمه «خصال» شیخ صدوق؛ ترجمه «اكمال الدین» شیخ صدوق؛ «رموز الشهادة»، ترجمه‏ى «نفس المهموم» محدث قمى؛ ترجمه «مفاتیح الجنان» محدث قمى؛ ترجمه جلد چهاردهم «بحارالانوار»، در ده جلد، به نام «آسمان و جهان»؛ «الدین فى طور الاجتماع»؛ «روحانیت و اسلام»؛ «انتخابات اساسى حكومت ملى، اصلاح مجلس شوراى ملى»؛ «فصل الخصومة فى الورود و الحكومة».