شمس الاسلام عمادالدین ابوالحسن علی کیاهراسی طبری

(504 -450 ق)، فقیه شافعى، محدث، مفسر و مدرس. مشهور به عماد طبرى یا عمادالدین طبرى یا عمادكیا یا عمادالدین كیا و معروف به كیاهراسى. اهل طبرستان بود و در آنجا به دنیا آمد. وى را تالى و ثانى ابوحامد غزالى بلكه شایسته‏تر از وى مى‏دانند. در نیشابور از امام الحرمین، ابوالمعالى جوینى، فقه آموخت و در مذهب و اصول برآمد. او در نظامیه نیشابور پس از اتمام درس توسط استاد، درس او را براى شاگردان حوزه تقریر و اعاده مى‏نمود. سپس در بیهق به تدریس اشتغال یافت. آن گاه به بغداد رفت و تا پایان عمر در نظامیه تدریس كرد. وى شیخ الشافعیه بغداد بود. او از زید بن صالح آملى و جماعتى دیگر حدیث روایت كرد. سعد الخیر و عبداللَّه بن محمد بن غالب و ابوطاهر سلفى از وى روایت كرده‏اند. او لعن به یزید بن معاویه را به صراحت جایز مى‏دانست. ابن‏اثیر گوید كه جهال به او اتهام عقیده و مذهب باطنى (اسماعیلیه) بستند و سلطان محمد او را دستگیر و زندانى كرد و آن گاه كه جمعى از علما بر برائتش گواهى دادند آزاد شد. در بغداد درگذشت و در مقبره‏ى باب ابرز در كنار ابواسحاق شیرازى به خاك سپرده شد. از او آثار نیكویى بجا ماند. از آثارش: «احكام القرآن»، در چهار مجلد؛ «شفاء المسترشدین فى مباحث المجتهدین»، در خلافیات؛ «لوامع الدلائل فى زوایا المسائل»؛ «تعلیق فى اصول الفقه»؛ نقض و ردى بر «مفردات الامم احمد».