صدرالدین محلاتی شیرازی
(1359 -1283 ش)، عالم دینى، فقیه، مفسر، نویسنده، استاد و شاعر. در شیراز به دنیا آمد. پدرش آیتاللَّه میرزا ابوالفضل محلاتى از علما و روحانیون بنام و دانشمند فارس بود. صدرالدین پس از تحصیل مقدمات به عتبات عالیات رفت و مدتى از محضر استادن آنجا بهره گرفت و به شیراز بازگشت. چندى در اصفهانى و قم تحصیلات علوم دینى خود را ادامه داد تا موفق به كسب درجهى اجتهاد شد و سپس به شیراز بازگشت و در شیراز حوزهى تدریس بنیان نهاد و حلقهى تفسیر قرآنى ترتیب داد. از بدو تأسیس دانشكدهى ادبیات در شیراز به تدریس زبان عربى و ادبیات اشتغال ورزید. او علاوه بر تحقیق و نویسندگى، شعر هم مىسرود و چون به طریقهى ذهبیه مایل بود اشعارش مضامین عرفانى داشت. از 1334 ش صبحهاى جمعه انجمن ادبى صدر را در خانه خود تشكیل داد. وى از اعضاى مؤسس كانون دانش پارس نیز بود. این كانون مجالس دبى داشت و تألیفات گوناگون اعضاى كانون را به چاپ مىرساند و داراى نشریه بود. آثار علمى و ادبى محلاتى در این نشریه به چاپ مىرسید. از آثار وى: تفسیر «سورهى والعصر»؛ «شأن نزول آیات قرآن»؛ «مناسك حج»؛ «اسرار حج»؛ «دار العلم شیراز»؛ «ولایت فارس در زمان خلفاء»؛ «مكتب عرفان سعدى»؛ «مقدمه تاریخ ادب عرب».[1]
مؤلف، محقق، شاعر.
تولد: 1284، شیراز.
درگذشت: 7 اسفند 1359، شیراز.
صدرالدین محلاتى، متخلص به «صدر» فرزند آیتالله میرزا ابوالفضل محلاتى پس از تحصیل مقدمات، به عتبات رفت و مدتى در آنجا از محضر استادان استفاده نمود و به شیراز بازگشت. چندى در اصفهان و قم به ادامهى تحصیلات علوم دینیه پرداخت و موفق به كسب جواز اجتهاد شد. سپس به شیراز مراجعه كرد و سالها رییس دفترخانهى اسناد رسمى شمارهى یك بود. از بدو تأسیس دانشكدهى ادبیات دانشگاه شیراز به دعوت دكتر لطفعلى صورتگر به تدریس زبان عربى و ادبیات اشتغال ورزید و تا اواخر عمر، استاد آن دانشكده بود. صدرالدین علاوه بر تحقیق و نویسندگى، شعر هم مىگفت و چون اهل عرفان بود، اشعارش مضامین عرفانى داشت. طبع او بیشتر به غزلسرایى مایل بود.
از سال 1324 صبحهاى جمعه در خانهى خود انجمن ادب تشكیل مىداد و عدهاى از شاعران و نویسندگان و شعر دوستان در آن شركت مىكردند. مباحث اعضاى انجمن دربارهى مسائل ادبى، تفسیر، شعرخوانى و تصحیح اشعار بود. وى یكى از مؤسسان كانون دانش پارس است.
همیشه مقالات علمى و ادبى وى در جراید «پارس» منتشر مىشد. از وى آثارى به چاپ رسید كه از آن جمله است: دارالعلم شیراز (1333)؛ تفسیر سوره والعصر (1338)؛ شأن نزول آیات قرآن (1334)؛ مناسك حج، اسرار حج، مكتب عرفان سعدى، مقدمهى تاریخ ادب عرب، ولایت فارس در زمان خلفاء (1334). تألیفاتى كه از او باقى مانده ولى به چاپ نرسیدهاند به این شرح است: مبانى عرفان قرآن، تصوف و عرفان سعدى، تاریخ مكه، تاریخ اسلام یا محمد (در دو جلد)؛ تاریخ ادب (در دو جلد)؛ شأن نزول آیات قرآن (جلد دوم)؛ اثبات وجود خدا.
او در هفتم اسفند 1359 در سن هفتاد سالگى در شیراز درگذشت و در جوار آرامگاه حضرت على بن حمزه در مقبرهى خانوادگى در كنار مزار پدرش، به خاك سپرده شد.
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
