محمد محیط طباطبایی

(1371 -1281 ش)، محقق، نویسنده، مورخ، روزنامه‏نگار و شاعر، متخلص به محیط. در زواره‏ى اصفهان به دنیا آمد. تحصیلات مقدماتى و علوم قدیمه را در زادگاهش فراگرفت. در 1300 ش به اصفهان رفت و به تحصیل مقدمات طب جدید كه لازمه‏ى آن تحصیل زبان فرانسه بود پرداخت. ولى پس از مدتى منصرف شد و در 1302 ش به تهران آمد و دارالفنون را در سه سال و مدرسه‏ى عالى حقوق را در یك سال گذراند. سپس به شغل معلمى پرداخت. وى همچنین از 1327 تا 1334 ش به عنوان مستشار فرهنگى در دهلى، بغداد، دمشق و بیروت به سر برد. در 1337 ش پس از بازنشستگى به مدت بیست و یكسال، در رادیو، عهده‏دار برنامه‏ى مرزهاى دانش بود. محیط طباطبایى به زبانهاى فارسى درى و عربى تسلط كامل و به زبان انگلیسى و فرانسه و زبانهاى ایران قبل از اسلام آشنایى داشت. وى مقالاتى در زمینه‏ى تاریخ براى روزنامه‏هاى «ایران»، «شفق سرخ»، «اطلاعات» و مجله‏ى «گوهر» مى‏نوشت. همچنین از 1316 تا 1318 ش اداره‏ى مجله‏ى «آموزش و پرورش» را عهده‏دار بود. از 1321 ش مجله‏ى «محیط» را تأسیس و منتشر كرد. وى سرانجام در تهران درگذشت و در محوطه‏ى برج طغرل، نزدیك قبرستان ابن‏بابویه، به خاك سپرده شد. از دیگر آثارش: «تاریخ اعزام محصل به اروپا»؛ «زندگى محمد زكریاى رازى»؛ «دوران نادر»؛ «تاریخ تحول نثر فارسى در قرن سیزدهم»؛ «تاریخ تحلیلى مطبوعات ایران»؛ «نقش سید جمال‏الدین اسدآبادى در بیدارى مشرق زمین»؛ «جغرافیاى نو»؛ «شرح حال فردوسى»؛ مقدمه‏ى «نگارستان عجایب و غرایب».