غلامحسین مظفر بستکی

(ح 1312 -1247 ش)، شاعر، متخلص به مظفر. معروف به ملا مظفر. اصلش از دهات اطراف بستك لارستان فارس بود و در شیراز نشو و نما یافت. در اوایل امى بود و سواد نداشت ولى وقتى به شیراز آمد و مشغول خدمت در مدرسه‏ى منصوریه شد به تشویق حاج سید ابراهیم مدرس اردكانى شروع به تحصیل نمود. وى در جلسه‏ى درس مدرسین مى‏نشست و به درس و بحث آنان گوش مى‏داد و كم‏كم طبعش به حكمت و فلسفه مایل شد و از محضر درس حاج شیخ احمد شانه‏ساز، از حكماى معروف آن دوره، استفاده كرد. سپس «فصوص الحكم» را نزد شیخ حسین سبزوارى، شاگرد حاج ملا هادى سبزوارى، فراگرفت. او همچنین مدتى نزد شیخ محمود مسجد گنجى تلمذ نمود و با حاج شیخ محمدكریم سرپله، حكیم معروف زمان خود، همدرس بود. پس از آن از شاگردان آقا سید على مجتهد كازرونى شد و «فصوص الحكم»، «اسفار» و «شرح منظومه» را نزد ایشان خواند. وى به تدریج به عرفان و تصوف تمایل پیدا كرد و با شیخ عباسعلى قزوینى، از شیوخ سلسله نعمت‏اللهى و سپس با شیخ محسن سروستانى آشنا شد و در آخر عمر ازمریدان شیخ محمد، عروف به امام اصطهباناتى، گردید. مظفر با شروع نهضت مشروطه در صف آزادیخواهان درآمد و اشعارى در مدح مشروطه و انتقاد از استبداد سرود و به پاس قدردانى از مظفرالدین‏شاه، اعطاءكننده مشروطه، تخلص خود را كه تا آن زمان محقر بود به مظفر تغییر داد. پس از تأسیس كتابخانه‏ى معارف، در شیراز، مدیریت آنجا را بر عهده گرفت. از آثارش «دیوان» شعرى است، مشتمل بر قصیده‏ى مدحیه و غزل و قطعه و رباعى و مثنوى كه در 1337 ش به اهتمام علینقى بهروزى و از سوى كانون دانش پارس به چاپ رسید.