عبدالرحمان پارسا تویسرکانی
شاعر.
تولد: 1288، تویسركان.
درگذشت: 2 فروردین 1369، تهران.
عبدالرحمن پارسا تویسركانى متخلص به «پارسا» فرزند شیخ محمدرحیم رستگار (از نیاى پارسا مجنون تویسركانى)، علوم ابتدایى و متوسطه را در تویسركان و مازندران و تهران (فارغالتحصیل دارالمعلمین مركزى) به پایان رساند. سپس به تكمیل معلومات خود نزد استادان فن به تحصیل پرداخت.
پس از پایان تحصیلات، چندى به شغل آموزگارى در دبیرستانهاى تهران و مدرسه عالى سپهسالار پرداخت. مدتى نیز رییس تحقیق امنیهى غرب بود، سپس به شركت بیمه ایران رفت و تا زمان بازنشستگى (در سمتهاى مختلف و از جمله ریاست روابط عمومى شركت، مسئولیت مجلهى «بیمه» و فعالیت در ادارهى انتشارات و مطبوعات بیمهى ایران) در این شركت كار مىكرد. از سال 1315 تا 1319 منشى و نایب رییس انجمن ادبى ایران بود. مدتى نیز رییس انجمن ادبى ایران بود. علاوه بر اینها عضو دائمى و عضو هیئت مدیره فرهنگستان ایران نیز بود. پس از كودتاى 1332 نیز مدت یك سال مشاور مطبوعاتى سپهبد اردشیر زاهدى (نخست وزیر) بود.
فعالیت مطبوعاتىاش را از سال 1309 آغاز كرد. ضمن خدمت مطبوعاتى خود، سردبیرى مجلهى «معارف» و روزنامهى «كرمانشاه» را به عهده داشت. با نامهاى «گل آقا»، «همشهرى» و «شیخ ابوالپشم» نیز مطالب خود را امضا مىكرد. وى به مناسبتهایى نشانهاى 28 مرداد و تاجگذارى دریافت داشت و به كشورهاى عربستان صعودى و كویت و بحرین و قطر و عراق نیز سفر كرد.
پارسا شاعرى را از دوران جوانى آغاز كرد. شاعرى غزلسرا بود و به ساختن قطعه و رباعى نیز مىپرداخت. یكى از كارهاى پارسا به نظم درآودن حكایتها و مثلهاى اقوام مختلف دنیاست كه قسمتى از آنها در مجلهى «گوهر» از سال 1352 تا 1357 به چاپ رسیده است. دیوان اشعار او كه در حدود ده هزار بیت است هرچند به چاپ نرسیده ولى بیشتر اشعارش در جراید كشور به ویژه در مجلههاى «ارمغان» و «وحید» و «گوهر» و در مجلههاى كشورهاى پارسى زبان افغانستان و پاكستان منتشر شده است. همچنین قطعههایى از آثار منظم وى به وسیله پرفسور ایلسكى به زبان روسى و پرفسور مولوى به زبان انگلیسى ترجمه گردیده است.
فهرست تألیفات او به شرح زیر است: تصحیح و چاپ دیوان شاهزاده افسر سبزوارى؛ تصحیح و چاپ دیوان رضىالدین آریتمانى؛ تصحیح دیوان عنصرى؛ تاریخ تویسركان؛ فهرست كتابخانهى مدرسهى عالى سپهسالار تهران؛ تصحیح مقدمه و چاپ قیصرنامهى ادیب پیشاورى؛ رساله در شرح حال خاقانى و رساله در معرفت النفس و مقالههاى انتقادى و اجتماعى در روزنامهها و مجلههاى فارسى، مقدمه بر كتابهاى مختلف از جمله كتاب رجال قم و بحثى در تاریخ آن. كتابى نیز دربارهى تاریخ تویسركان تألیف كرده است كه به چاپ نرسید.
(1369 -1288 ش)، نویسنده و شاعر، متخلص به مجنون. در تویسركان متولد شد. پدر وى از شاعران و ادیبان نامور بود. پارسا علوم ابتدایى و متوسطه را در زادگاهش و مازندران و تهران به پایان برد. از آن پس چندى آموزگار و مدتى رییس تحقیق امنیهى غرب بود و سپس به شركت بیمهى ایران منتقل شد. از سال 1315 تا 1319 ش منشى و نایب رییس انجمن ادبى و عضو دایمى و عضو هیأت مدیره فرهنگستان ایران نیز بود. پارسا شاعرى اجتماعى و غزلسرا بود. غزل را نیكو مىسرود و در ساختن قطعه و رباعى توانایى داشت. آثارش در مجلهها و روزنامهها چاپ مىشد. از آثار او: تصحیح و چاپ «دیوان» شاهزاده افسر سبزوارى؛ تصحیح و چاپ «دیوان» رضىالدین آرتیمانى؛ تصحیح «دیوان» عنصرى؛ «تاریخ تویسركان»؛ «تحریر هزار صفحه فهرست كتابخانهى مدرسه سپهسالار تهران»؛ تصحیح و چاپ «قیصرنامه» ادیب پیشاورى و همچنین مقالات متعددى در مجلات ادبى كه به چاپ رسیده است. یكى از كارهاى مهم و قابل توجه پارسا به نظم درآوردن حكایتهاى آموزنده و مثلهاى اقوام مختلف دنیاست كه قسمتى از آنها در دورهى شش سالهى مجلهى «گوهر» به چاپ رسیده است. «دیوان» اشعار او حدود ده هزار بیت است كه تاكنون به چاپ نرسیده است.[1]
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
