سهیل ایقانی

سهیل ایقانى، برادر سیامك ایقانى، یكى دیگر از هنرمندان خوب موسیقى سنتى ایران است كه به سال 1336 در شهر شیراز، شهر گل و بلبل، شهر سعدى، و حافظ شهر علم و ادب و شعر و هنر، شهرى كه تا جهان پایدار است، افتخار هر ایرانى است دیده به جهان گشود. سهیل ایقانى از سن شش سالگى به موسیقى علاقمند شد و میان سازهاى سنتى ایران بیشتر به سنتور علاقه نشان داد و هر محفل دوستانه و هر كجا كه این ساز را مى‏دید به طرف آن مى‏رفت و با كنجكاوى كودكانه خود مدت‏ها به ان نگاه مى‏كرد و اگر كسى مزاحمش نمى شد شروع مى‏كرد با آن كلنجار رفتن. به هر حال، وى از سن شش سالگى نواختن سنتور را نزد خود شروع كرد و هر آهنگى را كه به گوشش مى‏رسید، آن‏قدر آن را تمرین مى‏كرد تا مى‏توانست آن را خوب بنوازد و همین كوشش و ممارست و تمرین‏هاى مكرر موجب گشت تا وى در سن دوازده سالگى قطعات بسیار مشكل را به راحتى بنوازد و به زیبایى به بداهه‏نوازى پردازد. وى دوران تحصیل دبستان و دبیرستان را در شیراز گذراند و همه سال در مسابقاتى كه براى هنرمندان محصل از طرف آموزش و پرورش برگزار مى‏شد، شركت و بااستعدادى كه داشت در رشته سنتور، مقام اول را كسب مى‏كرد. سهیل ایقانى، از سال 1353 تا 1346 با رادیو تلویزیون فارس (مركز شیراز) و همچنین اركستر فرهنگ و هنر سابق همكارى كرد، در كار موسیقى در سال‏هاى اولیه، از راهنمایى‏هاى برادر بزرگ خود سیامك ایقانى ودوست هنرمندش مهران مهتدى بهره گرفت. وى بعد از اتمام دوران تحصیل ابتدایى و متوسطه از شیراز به تهران آمد و فعالیت‏هاى هنرى خود را دنبال كرد، در سالهاى 1354 تا 1358 با رادیو ایران همكارى نمود، در تهران فرصتى خوب و ذى‏قیمتى به دست آورد تا از محضر هنرمندانى مثل: على تجویدى، پرویز یاحقى، رضا ورزنده، انوشیروان روحانى،فضل‏اله توكل، امیرناصر افتتاح كسب فیض كند و محضر و مصابحت همین هنرمندان براى وى موجب گشت كه ساز وى را هر شنونده‏اى كه گوش مى‏كرد، بى‏اختیار به یاد مرحوم مرتضى‏خان محجوبى مى‏افتاد كه این آثار هم‏اكنون هم موجود مى‏باشد. سهیل ایقانى، علاوه بر نواختن سنتور كه ساز تخصصى او بود، با نواختن پیانو، ویولن، تار و سه‏تار هم آشنایى كامل داشت به خصوص كه پیانو را بسیار شیرین مى نواخت و خود از صدایى گرم و گیرا برخوردار بود و در هنگام نواختن، اكثر اوقات خوانندگى را خود انجام مى‏داد. او انسانى بود واقعا هنرمند، ملایم، محجوب و گوشه‏گیر و داراى روحى بسیار حساس و طبعى بسیار لطیف كه مورد ستایش تمام دوستان ونزدیكانش بود، هنرمندى بود بسیار خوددار و خودخور كه تمام رنج و غم زندگى را در سینه نگاه مى‏داشت و هیچگاه براى كسى بازگو نمى‏كرد چون معتقد بود كه موجب اندوه آنان مى‏شود و تنها بار گران آن را خود مى‏كشید ولى افسوس كه چه نابه‏هنگام دست غدار روزگار این عزیز را كه یكى از جوان‏ترین و بااستعدادترین چهره‏هاى موسیقى اصیل و سنتى ایران بود از ما گرفت و در آخرین بهار زندگى خود كه اول اردیبهشت ماه 1365 بود، در سن 29 سالگى، با این جهان فانى وداع نمود و دوستان و آشنایان و هنردوستان را در ماتمى بزرگ و همیشگى باقى گذارد. در وصیت‏نامه‏هایى كه به خط این هنرمند بر جاى مانده نشان دهنده این است كه شادروان سهیل ایقانى، در تمام طول زندگى پربار هنرى خویش هرگز كسى صداى بلند او را نشنیند، نه با كسى دشمن بود و نه دشمنى داشت، همیشه و همه وقت سرش به كار خود و موسیقى و راز و نیاز با ساز خویش بود كه گویى عاشق و معشوقى با هم نجوا مى‏كنند. آثارى كه از وى به‏جا مانده، او را نوازنده‏اى چیره‏دست و خلاق در سنتور نشان مى‏دهد كه به جرأت مى‏توان گفت كه وى صاحب سبك خاصى در نوازندگى بوده است، او یكى از محبوب‏ترین هنرمندان شهر شیراز بود كه دست اجل خیلى زود پاییز، گلستان وجودش را پرپر نمود. تربت او در محل زادگاهش شیراز مى‏باشد، یادش گرامى و روح بزرگ او شاد باد.

سهیل ایقانی

تازه های مشاهیر

بیشترین بازدید هفته