علی رضا پرتو

فرزند محمدعلى و مشهور به «آقاجان» و متخلّص به «پرتو» است. از اهالى لنجان اصفهان بود تحصیلات مقدماتى را در شهر اصفهان به پایان رسانید و به تكمیل خط نسخ پرداخت و در این خط سرآمد شد. پرتو علاوه بر خوشنویسى شاعرى به نكته‏دانى و خوش‏طبعى شهرت داشت و بسیار نیك محضر و مهربان بود. سالهاى آخر زندگى را در تهران به سر برد و در دربار ناصرالدین شاه مكانى یافته از خوشنویسان مخصوص گردید. تاریخ وفاتش یافته نشد ولى به طور قطع تا سال 1297 حیات داشته و به سال 1306 تاریخ تالیف «الماثر والاثار» درگذشته بوده است. - قرآن رحلى، جلد روغنى ممتاز، چهار صفحه‏ى اول مذهب، دو صفحه‏ى افتتاح متن و حاشیه مرصع ممتاز. نسخ و رقاع كتابت جلى خوش ترجمه‏ى فارسى نستعلیق كتابت خوش با رقم: «... در عهد دولت... ناصرالدین شاه... در بارگاه همایون معروض گردید كه كمترین بنده‏ى این قرآن كریم و مصحف عظیم با این رونق بها... سمت اختتام پذیرفت» «... فى سنة 1277» - دنباله‏ى ترجمه‏ى: «فزت بالفراغ من كتابة ترجمة القرآن السابع فى اواسط شهر شعبان المعظم من شهور سنة 1277 سبع و سبعین و مائتان بعد الاف و انا الفقیر الحقیر میر على الشیرازى 1277» در كتابخانه‏ى سلطنتى. - قرآن وزیرى، جلد روغنى مذهب، چهار صفحه‏ى اول مذهب مرصع علاى نسخ خوش با رقم: «... علیرضا... ملقب... آقاجان... پرتو تخلص اصفهانى...» سال 1297 در كتابخانه‏ى ملك.