محمدعلی علامه وحیدی

فرزند مرحوم شیخ ابوالقاسم معروف به رئیس‏العلماء كرمانشاهى، در 1278 در كرمانشاه متولد شد. پس از انجام تحصیلات مقدماتى به شیوه‏ى خانوادگى وارد حوزه‏ى علمیه شد و تحصیلات خود را تا حدود اجتهاد ادامه داد. سرى هم به نجف اشرف زد ولى محضر علماى بزرگ را درك نكرد و به كرمانشاه بازگشت و دفترخانه اسناد رسمى دائر كرد. مردى به غایت زرنگ، باهوش و حراف بود. با رجال و معاریف دوستى یافت و به فكر احراز مشاغل سیاست افتاد. در دوره‏ى هیجدهم، با كمك سپهبد زاهدى، از كرمانشاه به وكالت مجلس شوراى ملى برگزیده شد. با چشم باز اوضاع سیاسى آن روز را سنجید و چون تشخیص درستى داشت، سوراخ دعا را پیدا كرد و تدریجا به دربار راه یافت. در ادوار نوزدهم و بیستم هم وكیل كرمانشاه شد. و در این سه دوره از امتحانات سیاسى فارغ‏التحصیل گردید و لذا در 1342 از طرف شاه سناتور انتصابى كرمانشاه شد. از این تاریخ از اركان سیاست و فرهنگ شد. نیابت تولیت مدرسه عالى سپهسالار را به او دادند. به استادى دانشكده‏ى الهیات و معارف اسلامى تعیین گردید و در عین حال در مجلس سنا مدافع دولتها بود. در قتل حسنعلى منصور در سنا نطقى ایراد كرد و سخنانى ایراد نمود كمه به كفر بى‏شباهت نبود، حتى در پیرامون همسر شاه مطالبى عنوان كرد كه مسلمانان سخت ناراحت شدند. به هر حال به هر نحوى كه بود تا 22 بهمن 1357 مصدر كار و فعال مایشاء بود تا اینكه در اردیبهشت‏ماه 1358 از طرف دادگاه انقلاب به جوخه‏ى آتش سپرده شد.