منصور قدر

فرزند كاظم، در 1302 در شیراز متولد شد. تحصیلات ابتدائى و متوسطه را در شیراز به اتمام رسانید و در 1321 وارد دانشكده‏ى افسرى شد و دوره‏ى دو ساله‏ى دانشكده‏ى افسرى شد و دوره‏ى دو ساله‏ى دانشكده‏ى مزبور را در رشته‏ى توپخانه پایان داد و با درجه‏ى ستوان دومى وارد ارتش شد و برحسب درجه، مشاغلى را احراز كرد. در سال 1333 به درجه‏ى سرگردى و در 1336 به درجه‏ى سرهنگ دومى نائل آمد و در 1337 به سازمان اطلاعات و امنیت كشور منتقل شد و در اداره دوم كه مربوط به امنیت خارجى بود مشغول شد. اولین ماموریتى كه به وى ارجاع شد در سوریه بود كه ساواك را در سفارتخانه‏ى ایران در دمشق پایه‏ریزى كرد و ظاهرا مقام كنسولى داشت ولى این سمت یك شغل پوششى بود زیرا مامورین ساواك در خارج از كشور تحت‏نظر سفیر نبودند بلكه مستقیما با وسائل مجهزى كه داشتند با اداره مركزى ساواك در تهران در تماس بودند. بعد از دو سال خدمت در دمشق به بیروت رفت و همان كار اطلاعاتى را انجام مى‏داد. شغل سازمانى وى در بیروت دبیراولى بود. قدر پس از بازگشت به ایران در اداره‏ى دوم، ریاست دایره خاورمیانه را بر عهده گرفت و پس از یك سال، رئیس اداره دوم شد و پس از مدت كوتاهى به لبنان اعزام گردید و سرانجام كاردار سفارت ایران در لبنان شد. منصور قدر در سال 1346 با درجه‏ى سرتیپى سفیركبیرى ایران را در اردن عهده‏دار شد و پس از توقف شش ساله در اردن، با سمت سفیركبیرى و درجه‏ى سرلشكرى به لبنان اعزام شد و تا اواخر سال 1357 در آن سمت مستقر بود. در كابینه‏ى شاپور بختیار از كار بركنار شد. وى به زبانهاى فرانسه و انگلیسى و عربى آشنائى داشت.